America here we come ! Dag 16

Vandaag gaan we we San Francisco ontdekken. Wat voor een beeld heb ik eigenlijk van San Francisco vraag ik mezelf af ? Eigenlijk een gezellige stad met veel gekleurde houten huizen in straten die steil naar boven en beneden lopen. Verder ken ik er niet veel van. O ja, ook nog de Golden Gate Bridge die in mijn beleving de grootste brug ter wereld is en Alcatraz, de gevangenis op een eiland. Nou laten we maar eens kijken wat er van klopt.

Gisteren kregen we het advies dat als je een auto hebt, je het beste zelf kunt gaan rijden. Door de stad heen is een 49 mijl lange rondrit met borden aangegeven. Tevens hebben we een kaart waar dezelfde route op staat. Na eerst een ontbijt in de lobby te hebben gekocht en genuttigd in een kraampje dat daar speciaal voor is opgezet zijn we er klaar voor.

Jeffrey verplaatst zich in de rol van Irv en ik ben James de chauffeur en we gaan op pad. De route begint ook officieel vlak achter ons hotel, dus we zitten direct op schema. We rijden door het gebied van ons hotel wat een mooie havenboulevard heeft met veel winkeltjes en restaurantjes. We komen langs mooie gebouwen en parken en blijven op een aantal plaatsen stilstaan om uit te stappen en wat foto’s te nemen.

Nu valt pas op dat je in Amerika op iedere kruising moet stoppen omdat daar een stopbord staat. Echte voorrangsregels hebben ze niet. Iedereen stopt gewoon en men laat elkaar om de beurt oversteken. Op zich heel goed geregeld, maar je stopt wel ontzettend veel. Zo zie je maar dat je zonder verkeersregels het verkeer ook in goede banen kunt leiden. Mijn stelling al jaren dat al die regels en stoplichten in Nederland het verkeer alleen maar vertragen en niet perse veiliger maken.

san francisco_5

Na een park met een wat onduidelijke bestemming (gebouwen, museum, huizen) komen we in de buurt van de brug der bruggen. We zien haar al tussen de bomen naar ons lonken. Nog even doorrijden en langs een mooi vergezicht van de skyline van San Francisco komen we dan toch eindelijk bij de brug. Op het eerste gezicht lijkt ze niet zo groot. Ik dacht dat er altijd aan die brug geverfd werd, maar we zien niemand verven en echt mooi in de verf zit hij ook niet. We besluiten er met de auto overheen te gaan rijden en aan de andere kant wat foto’s te maken. Het is wel een lange brug met een mooi uitzicht als je er overheen rijdt. Aan de andere kant wat foto’s gemaakt en weer terug de stad in, de route vervolgend. Al met al valt ons de brug iets tegen. We hadden hem groter en mooier verwacht, maar goed misschien zijn we ook wel te verwend geweest de afgelopen dagen dat het al maar mooier en groter kan, nou dat beeld is ook uit de wereld. Terug op de route gaan we wat meer de stad zelf in en wat mij opvalt hier, maar ook in de andere steden, is dat ze hier de wegen gewoon recht maken. In tegenstelling tot Europa waarbij vaak om de stadskern cirkelvormige straten en zijstraten worden gelegd, gaat men in Amerika iets anders te werk: ze maken een raster van wegen en dat is het. Het is even wennen, maar je weet wel veel makkelijker in welke richting je gaat en dus blijft gaan. Verder is kenmerkend voor San Francisco: de wegen gaan alleen maar omhoog en naar beneden en zo’n klein beetje ook. Af en toe hoop je dat de auto het wel kan trekken zo steil gaat het soms omhoog. Ook rijden er van die authentieke open trams rond wat een leuk beeld geeft op straat. We komen door Japan City, Chinatown, het financieel centrum, wat dure en minder dure winkelstraten, langs het strand en het oude gedeelte met die karakteristieke gekleurde huizen. Hier had ik wat meer van verwacht. In mijn verbeelding waren er veel meer van deze huizen, maar dat is dus niet zo. Onderweg zijn we rond 15:00 uur nog even wat gaan eten in een Indiaas restaurant om lekker pittige kipgerechten te gaan eten. Rond 17:00 uur zijn we weer terug in het hotel, we zijn dus een flinke tijd onderweg geweest. Wel de moeite waard, maar eerlijk gezegd had ik er meer van verwacht. Het weer is wel zonnig, maar het blijft fris, zo tussen de 15 en 20 graden.

san francisco_3 san francisco_4

We rusten even uit op de kamer, maar ik heb geen zin om op de kamer te zijn, dus Kenny, Kayleigh en ik gaan nog even in de buurt rondlopen. We gaan naar pier 39 wat een heel gezellig ingerichte pier is in de haven met veel winkels en vertier. Veel schepen varen af en aan met toeristen en er is een jachthaven met pleziervaartuigen. We kopen wat fruit en popcorn. Ze hebben hier heel lekker uitziende popcorn in allerlei variaties, dus die moeten we even proberen. Het fruit is hier weer wel extreem groot, nectarines zo groot als een grapefruit, aardbeien zo groot kleine citroenen en kersen als aardbeien zo groot. Ook een speciaalzaak met chocolade, dus die moet ook bezocht worden. We lopen ook nog even naar pier 33 waar de boot vertrekt naar Alcatraz. Het probleem hier is dat deze reisjes zijn uitverkocht tot 4 augustus. Dat hadden we al in het hotel gehoord, maar ik wilde het even checken. De enige mogelijkheid is nu om morgenvroeg voor 7 uur in de rij te gaan staan, want ze hebben iedere dag zo’n 50 kaartjes over die bij opening van het kantoor daar om 8 uur worden verkocht. Omdat ik toch wel echt graag even wil kijken op Alcatraz, offer ik me op om morgenvroeg rond 6:30 in de rij te gaan staan, ik ben benieuwd of het lukt.

Rond 20:30 krijgen we weer honger en gaan we bij Denny’s eten, een fastfood-achtig restaurant met wel wat beters op de kaart alleen dat weerhoudt ons er niet van hamburgers te bestellen. De bediening is weer erg overdreven zeg, eigenlijk niet leuk meer. Het is een leuke meid van rond de 18 denk ik, maar ze lacht zo overdreven en continue, en daarbij praat ze met een heel hoog stemmetje, dat wij er bijna de slappe lach van krijgen. Ik denk dat het bij de bediening in Amerika allemaal iets te overdreven is, ze bedoelen het absoluut goed, maar het is iets te.

Onderweg naar het hotel, lopen we nog wat winkeltjes af en kopen een leuke jas voor mij voor $ 20,00 en een trui voor Kayleigh van $ 15,00. Op de kamer vinden de kinderen het tijd vader eens voor de gek te houden. Zo af en toe lijken ze dat te moeten doen. Wat je dan als kind niet moet doen is in een land als Amerika net doen alsof er iemand kwijt is. En ja hoor dat doen ze. We komen de kamer binnen met zijn vieren dat wist ik zeker en opeens zijn we met zijn drieën. Nota bene Kayleigh, wat toch degene is waarop je kunt bouwen als het op dit soort dingen aankomt, vraagt waar Kenny is. “Ik weet het niet zeg ik, waarschijnlijk op de WC”, “ik ook niet zegt Jeffrey”. Het duurt wat lang, dus Jeffrey gaat eens kijken, niemand op de WC. Nou om het kort te houden, na een kwartier, nadat ik weer een keer op de gang ben gaan kijken, zie ik Kenny met een big smile naast het bed in een spleet van 25cm breed liggen, lachen hoor met die gasten. Nou ik heb ze op marktplaats gezet die kinderen.

Dan keert de rust weder en gaan we wat lezen, gamen en BLOGGEN. Morgen om 6 uur op in de kou in de rij staan, jippie.

Tot morgen !

Volg op Bloglovin

 

Aantal keer gelezen :296