Het is de tweede volle dag in San Francisco. Gisteren in een iets te koude stad veel gezien, maar we waren niet dol enthousiast. Kijken of het vandaag beter is. Het weer in ieder geval wel. Het is nog geen hoog zomer, maar het loopt toch al tegen de 20 graden en het is lekker zonnig. Een goed begin dus. We willen naar Alcatraz, de gevangenis op een eilandje hier vlak voor de kust. Omdat de boottrip en bezichtiging is uitverkocht, blijft nog als enige mogelijkheid over om 6 uur mijn bed uit en in de rij voor kaartjes te gaan staan die nog over zijn van het afzeggen of die beschikbaar zijn gekomen om andere onduidelijke redenen. Ik heb gisteren nog aan de conciërge gevraagd of ik mijn kinderen kan laten slapen in het hotel en dat was geen probleem, ze hoeven er niet bij te zijn. Als ik kaartjes heb kan ik de kinderen ophalen. Ik dus om 6:30 in de rij en als ik daar aankom staan er zo’n 30 mensen al te wachten. Omdat er gemiddeld zo’n 60 kaartjes beschikbaar zijn, zit het wel goed. We moeten tot 8 uur wachten want dan gaat het kantoor open. Om 7:30 komt er iemand wat toelichting geven over hoe het zodadelijk gaat met de kaartjes. We moeten een creditcard met foto ID laten zien, er is geen garantie op kaartjes en de mensen waarvoor kaartjes worden gekocht moeten fysiek aanwezig zijn. Oeps. Hij voegt er nog aan toe dat als die mensen er niet zijn je maar beter kan gaan bellen. Dat is even schrikken en nadenken wat te doen. Nou bellen dan maar. Het afgelopen jaar is er een fortuin in mobiele telefoons en abonnementen geïnvesteerd, dus dat moet goed komen. Echt niet, niemand neemt op en allemaal voicemails. OK ze liggen nog te slapen, maar een telefoon horen ze toch wel ? Nee hoor, niet aanstaan of op stil ingesteld… Dan maar naar die man gestapt en gevraagd of die mensen echt aanwezig moeten zijn. “Ja, maar ik vertel ook alleen maar wat ze mij zeggen” ,zegt hij. “Als je zegt dat je kleine kinderen hebt, misschien dat ze een uitzondering maken”. Een andere vrouw naast me zit met hetzelfde probleem, maar die heeft het kunnen oplossen , want haar kinderen komen 4 minuten over 8 aangerend. Ik ga het dus gokken en moet mijn mannelijke charmes maar uit de kast halen. Het is te laat om op en neer te lopen en ik ben mijn plek in de rij kwijt. Ik ben aan de beurt en eigenlijk zie je zoiets al direct, dit gaat niet lukken: een nors kijkend Koreaans type, die hier duidelijk niet zit voor haar plezier. En ja hoor, “no exceptions, that’s not fair to the other people in line, next please”. Een lekker begin van de dag…..
Ik loop nog even over de pier en ga even in de zon zitten zielig te zijn. Het gaat snel over en kom terug op de kamer, wat ontbijt meegenomen en iedereen maakt zich klaar voor het volgende avontuur vandaag: The Bay Aquarium. Om 10:30 gaan we er naar toe, kopen kaartjes en lopen in 45 minuten door het Aquarium heen. Leuk opgezet, niet groot, maar wel leuk dat je onder zo’n glazen buis loopt alsof je aan het duiken bent in de oceaan. Mooie vissen gezien, wat haaien gezien en geaaid, een enorme school ansjovis gezien die als een levend kunstwerk beweegt en zodoende continue van vorm verandert en andere tropische vissen gezien. Kayleigh een superlief zeehondje gekocht en weer naar buiten.
Buiten aangekomen gaan we weer even over Pier 39 lopen, want die blijft gezellig. Gisterenavond hebben we al aan het einde van de pier gekeken en geluisterd naar het lawaai van zeeleeuwen. Die schijnen zich hier op te houden in dit gedeelte van de haven. Nu bij daglicht nog maar een keer gaan kijken. Een wonderlijk gezicht om op zo’n 8 vlotten tientallen zeeleeuwen te zien zitten, liggen, stoeien en zwemmen. Het zijn wilde zeeleeuwen, die zich hier vanaf 1998 al ophouden. Niet continue, want ze gaan geregeld weg en soms voor lange tijd om te paren, maar komen allemaal weer terug. Een bond spektakel van brullende zeeleeuwen. Ze schijnen zich hier veilig te voelen en er is hier voldoende voedsel, al is het ten strengste verboden de beesten te storen of te voeren. Daar is mijn zeer fel op. Dat hebben we ook gemerkt in de Nationale parken, waar ook niets gevoederd mag worden, zelfs niet aan de enorme hoeveelheid eekhoorns die overal zijn.
Na het zeeleeuwen spektakel gaan we maar eens te voet San Francisco verkennen. Inmiddels kennen we de stad een beetje en kunnen we ons wat makkelijker oriënteren. We lopen naar Chinatown en Union Square. Alles bij elkaar zo’n kilometer of 4 denk ik. Door Chinatown is het gezellig druk met enorm veel winkeltjes met prullaria. Inmiddels wat honger gekregen en Jeffrey en ik zeuren al een week dat we noodles willen eten, dus dan zitten we hier goed. We duiken in Chinatown een kelder in en krijgen heerlijke noodles voorgeschoteld. Inclusief drinken $ 30,00 voor 4 man (Kenny had alleen drinken) dus wat wil je nog meer. Nou we willen DIM SUM. Dat wordt hier en daar aanbevolen, dus dat nemen we er ook maar bij.
We lopen door naar Union Square. Op zich niet zo’n spectaculair plein, maar de omgeving is wel mooi. Dure winkels er omheen en ook Niketown, waar we ook even naar binnen gaan. Vier verdiepingen van alle Nike producten die er te koop zijn. We kopen een basketbal shirt voor Kenny en beginnen weer aan de terugloop. Op de terugweg wordt de charme van San Francisco pijnlijk duidelijk, want we moeten een aantal stukken bergop. Als je door de stad loopt in plaats van met de auto, ziet de stad er toch weer iets anders uit. Je ziet nu meer van die typische huizen en je hebt wat meer tijd om de details te zien. Het blijkt toch inderdaad een gezellige stad te zijn met een aantal mooie gebouwen en parken, maar de sfeer van de stad is toch wel het meest opvallend met de karakteristieke cable cars die met kabels door de grond over de bergachtige stadswegen worden getrokken. In het hotel aangekomen eerst maar even uitpuffen van de lange wandeling, want het is al weer 17:00 uur voordat we terug zijn.
Tegen 19:00 uur krijgen we weer honger en gaan we op jacht. Het jachtgebied wordt pier 39 met zijn vele restaurantjes. We komen uit op een fish & chips restaurant en dat is ook wat we nemen. Met volle magen lopen we nog wat verder, want we hebben nog geen zin terug naar de kamer te gaan. Dat wordt nu toch wel een beetje een nadeel. Al die hotels, je hebt geen eigen plekje. Je leeft eigenlijk continue in een slaapkamer. Vandaar dat we maar op stap gaan, ook geen straf. We lopen wat langs de haven boulevard en stoppen bij een kunstenaar die met spuitbussen op A3 formaat prachtige schilderijen maakt met mooie kleuren en geïnspireerd op de Golden Gate Bridge uiteraard. We blijven staan kijken en binnen 6 to 8 minuten produceert hij de schilderijen. Mooi om te zien en we kopen er één.
Nog wat verder lopen komen we langs Cold Stone. Ton Bijlaart had ons al geadviseerd hier eens ijs te gaan eten en omdat Ton toch wel bekend staat als een betrouwbare informant, doen we dat ook. Er wordt hier op een ijskoude stenen plaat van een ijs naar keuze een mix gemaakt met allerlei ingrediënten naar keuze, van nootjes, chocolade en koek tot vers fruit en sausjes. Italiaans ijs is lekker, maar dit is toch een graadje lekkerder. Goede keus Ton.
Nou tijd om weer naar het hotel te gaan om wat muziek te luisteren:
te lezen:
te gamen:
en te BLOGGEN:
Morgen een lange reis voor de boeg, want we gaan naar onze laatste bestemming: Santa Barbara zo’n 514 km naar het zuiden. Hopelijk iets beter weer.
Tot morgen !
Aantal keer gelezen :302
