Dag 2 in de Canyon hebben we niet zo vol gepland. ’s-morgens met de helikopter en ’s-middags naar een roofvogel show. Wel vroeg opstaan, 6:45 gaat de wekker. Weinig moeite om op te staan, we zijn dan ook redelijk op tijd naar bed gegaan. Deze keer maar eens zonder airco geslapen wat wel inhoud dat het wat warmer is, maar wel beter geslapen. Het is hier ook niet zo heet op dit moment, zo tussen de 25 en 30 graden.
Een rustig, zogenaamd continental breakfast met cornflakes, jus, fruit en wat zoete broodjes. Een bak koffie en we kunnen er weer tegenaan. Inchecken op het vliegveld om 8:30 en vertrek om 9:00 uur. Pas als we op het vliegveld aankomen beginnen we allemaal een beetje zenuwachtig te worden. Het is toch een helikopter. Iedereen zegt wel dat het rustig vliegen is en zo en dat het zo mooi is, maar wij zijn allemaal geen helden als het op vliegen en achtbanen aankomt, dus gepaste bescheidenheid is op zijn plaats. Inchecken gaat vlot en zonder moeite, al worden we wel allemaal gewogen, om de juiste gewichtsverdeling in de helikopter te kunnen krijgen. We krijgen dan ook allemaal een eigen plaats toegewezen, samen met drie Spanjaarden, dus in totaal 7 passagiers. Veel lawaai en wind buiten, en binnen de rust en Mantovani op de koptelefoons, nou daar wordt je wel rustig van hoor. Het opstijgen gaat rustig en bekwaam en voor je het weet helt de helikopter iets naar voren en gaan we er vandoor, kikken hoor ! Eerst een stuk over de bossen waar we gisteren doorheen zijn gereden met het zoeken naar herten. Zelfs vliegen we bijna recht over de uitkijktoren waar we op hebben gestaan. Kort daarna volgt voor mij het hoogtepunt van de vlucht: je vliegt over de bossen over de rand van de Canyon en je kijkt een kilometer ver de diepte in ! Wat daarna volgt is gewoon majestueus, zo mooi en rustig. De Colorado rivier die zo groot en krachtig is, lijkt van boven een rustig beekje.
Op de terugweg zien we nog een hert bij een kunstmatige watermassa staan, waarna we landen op het vliegveld. Een leuke foto die aan het begin van de vlucht wordt gemaakt zoals in de Efteling attracties ziet er leuk uit, dus we kopen hem maar. Alhoewel Jeffrey niet lacht op de foto, vond hij het wel erg mooi. De kids zijn alledrie wel een beetje kriebelig in de buik, maar dat is snel over.
Nu weer terug naar het Hotel, wat opfrissen, een wasje draaien in het ligbad en even niks. Dan toch maar lunchen en dan krijg je toch weer trek in een gewoon lekker broodje gezond of broodje ham. We proberen het in de Pizza hut, en het komt redelijk in de buurt. Jeffrey een Pizza en wij een broodje ham. Maar ja een Broodje ham hier is een zacht stokbroodje met net te veel ham er op. We klagen niet en het smaakt best.
In het Hotel even niet te veel gedaan daarna. De kids in het bubbelbad (Spa) op de binnenplaats en ik even een tukkie, heel even maar hoor, ik ben geen watje.
We maken ons op om naar de condors te gaan kijken. Aan de rand van de Grand Canyon wordt om 15:30 iets over de Californische condors verteld en getoond. We zijn benieuwd. Jeffrey heeft niet zo’n zin, maar gaat toch mee. Met de auto het park in, met de shuttle bus naar de plaats van bestemming en een stukje lopen voor de juiste plek. Het is 15:30 en we zien nog niets. Plotseling zie je in de diepte 5 condors uitvliegen die hun rondjes draaien in de lucht. Verder niemand te bekennen die er iets over verteld of er een spectaculaire show van maakt. Dat was het dan. Op zich wel leuk, want je ziet die beesten nu wel in hun natuurlijke omgeving zich bewegen en dat is toch wel mooi. Je ziet ze niet fladderen, ze zweven op de opstuwende winden langs de steile wanden van de Canyon en kijken of ze een prooi zien. Ik wijs nog naar Kenny, maar ze zien het niet (grapje Ken, dat weet je hè ?). Er zit een grote Condor op een rots en we kunnen een mooie foto maken, dus de trip is weer geslaagd. Er is inmiddels wel wat bewolking op komen zetten met zelfs een spatje regen, maar het stelt allemaal niet veel voor. Het blijft wat bewolkt, maar als de zon er af en toe doorheen prikt is het weer prikkend warm.
Ik ga wat boodschappen doen voor morgen, ik ga een afdaling van 400 meter maken in de Canyon en we gaan naar onze volgende bestemming rijden: Lake Powell. Dit is het meer waar de Colorado rivier uit ontstaat voordat hij de Grand Canyon in stroomt. Het is morgen maar 220 km rijden, dus daar lachen we om.
Nog wat gegeten in het hotel restaurant. Goed eten en niet zo’n grote porties, dus we beginnen een beetje terug te komen van het vooroordeel dat echt alles groot is in Amerika. Met het eten hebben we het nog niet extreem meegemaakt. De kinderen hadden hamburgers besteld en die waren weer Europese afmetingen.
Waar wij Europeanen weer goed in zijn is integreren. Amerikanen zijn zo beleefd en aardig met hun honderd keer Thank you zeggen en alles is awesome dat het vervelend wordt. Maar Kayleigh heeft mij betrapt op het feit dat ik het ook aan het doen ben. Als je weg gaat in een restaurant of vandaag bij het vliegveld, vul ik mijn tot ziens wel overdreven vaak aan met Thank you. Het wordt dus tijd om naar huis te gaan…. nou over twee weekjes dan maar.
Je leest het morgen allemaal wel weer, tot morgen.
Aantal keer gelezen :318
