De dagen in de Canyon zijn geteld. Tijd om afscheid te nemen van deze overweldigende natuur. Om te zien hoe iets in miljoenen jaren is opgebouwd is indrukwekkend te noemen. Wij hebben gelopen over de zuidelijke rand van de Grand Canyon, met een helikopter gevlogen over de gehele Canyon, inclusief de Colorado rivier die grotendeels verantwoordelijk is voor de Grand Canyon.
De reis naar Page
Wat we nog niet hebben gedaan is in de Grand Canyon gelopen. Nou dat heb ik vanmorgen gedaan. Om 5 uur opgestaan, want er wordt onder begeleiding om 7 uur een tocht gemaakt vanaf de Kailab View Point (zuidoostelijk van de Canyon) 400 meter naar beneden. Dan ben je nog lang niet beneden, maar je bent wel in de Canyon. De kinderen durfde of wilde het niet doen, dus ben ik alleen gegaan. Met de auto het park weer in, naar de eerst mogelijke shuttle bus opstapplaats die me naar de startplaats zou brengen. Ze hadden gezegd dat je daar wel 45 minuten voor nodig hebt, maar ik had geluk met het overstappen, want ik was er al binnen een kwartier. Dit had wel tot gevolg dat ik er 40 minuten te vroeg was. Omdat het bewolkt was vandaag en om 6 uur ’s-Morgens redelijk fris, had ik geen zin om te wachten. Er was een gezin voor mij en nog een ouder echtpaar, dus ik was niet alleen en we zijn niet gezamenlijk, maar toch wel in de buurt van elkaar gaan afdalen. Het afdalen gaat via een door mensen gemaakt pad (in 1924 aangelegd) en is goed te belopen. Dit is een bijzondere ervaring. Je hebt steeds de Canyon gezien vanaf boven en om nu de steile wanden boven je uit te zien reizen is erg mooi. Er heerst een complete stilte daar beneden, wat ik niet meer gewend ben. Je woont al jaren in de stad en echte stilte ken ik niet meer. Naar beneden in 1 uur ongeveer gelopen, je komt dan uit op de Cedar Ridge, een plateau in de Canyon wat als eindpunt geldt voor deze klim. Dan weer naar boven. Ze geven aan dat je twee keer zo lang nodig hebt om boven te komen. Toen ik begon aan de klim, was ik snel buiten adem. De spieren gaan wel, maar de conditie is even aanpassen. Dit aanpassen gaat wel erg snel, want na een kwartier heb je de slag wel te pakken en kun je redelijk goed doorlopen. Af en toe even stoppen voor wat drinken en in ruim een uur ben ik weer boven. Het scheelt wel enorm dat het bewolkt weer was, want als je in de brandende zon dit doet, gaat het wel anders. Je zou nog wel verder naar beneden kunnen tot aan de Colorado rivier, maar dat vond ik wat overdreven plus ze adviseren om dit niet in 1 dag te doen, want met warm weer is dit zelfmoord, letterlijk en figuurlijk. Een voldaan gevoel met mooie foto’s als herinnering aan deze tocht.
Terug aangekomen in het Hotel zijn de kids bezig zich klaar te maken voor het vertrek. Om 11:30 zijn we onderweg naar Page. Page is een plaats aan het Lake Powell. Dit meer ligt in het Glen Canyon National Recreation area en is de start van de Colorado rivier. Veel watersport mogelijkheden en excursie mogelijkheden, maar voor ons het een tussenstop.
Wel net voor Page naar het Horseshoe lookout point geweest wat een mooi uitzicht heeft op de rivier die als een hoefijzer om een gigantische rots stroomt. Mooi om te zien. We moesten er wel een km door heuvelig los zand lopen net toen de zon zich liet zien en het meteen 30 graden was. Het is overigens nu bewolkt maar zeer warm, dus onweer op komst ?
Ons hotel ligt in dit Glen Canyon National Recreation area en wordt gezien als een park waar entree voor wordt geheven. Een mooi hotel aan het meer gelegen. Het meer zelf vinden we niet zo spectaculair, ik denk dat als je wat gaat onderzoeken met die excursies er wel hele mooie plekken te vinden zijn, volgens de brochures in ieder geval wel.
De horse shoe
Na het inchecken eerst maar eens een biertje drinken op het terras, dan zien we wel verder. Wat op de Amerikaanse TV gekeken en besloten dat we toch maar weer wat zullen gaan eten. Jeffrey wil gaan douchen, maar de deur zit op slot. Wat lopen pielen met een paperclip, wat ik heb geleerd bij de cursus inbreken voor beginners, maar het lukt niet. De receptie gebeld en die komen het maken. Wij gaan alvast op zoek naar een restaurant. Als we later terugkomen is het wel opgelost. We komen uit bij een Steakhouse restaurant in Page. Gezellig ingericht, maar daar hebben we niet veel aan want we worden naar het terras verwezen, prima want het is lekker weer. Een “gezellige” country muziek op de achtergrond, dus de stemming zit er goed in. Nee het past wel bij elkaar, de entourage en de muziek, dus wat kan deze sfeer nog drukken. Nou dat kan. De eigenaar van het restaurant, althans zo heb ik hem ingeschat, is van mening dat hij wel betere muziek kan maken met zijn gitaar en zijn stem. En op dat moment schiet de vriendelijke Amerikaanse mentaliteit naar de verkeerde kant door. Hoe is het mogelijk dat zijn personeel of iemand anders in zijn directe omgeving hem niet in bescherming neemt door te zeggen dat hij helemaal niet kan zingen. Je ziet de gasten naar elkaar kijken en het wordt een beetje een gênante vertoning. Als dan ook nog een tafel met Amerikanen het wel kan waarderen en hem met applaus aanmoedigt, is het geloof in de Amerikanen even helemaal verdwenen. Als het dan nog begint te regenen, is de sfeer wel even weg, maar het heeft ook wel weer iets. 50 gasten die met hun bord en drinken zich door een enkele deuropening een weg naar binnen proberen te banen heeft wel iets.
Het eten is overigens wel heel goed, dus we bijten ons er letterlijk wel doorheen. Rond 10 uur zijn we weer in onze kamer om wat te lezen, gamen en BLOGGEN.
Morgen weer verder op reis, naar Bryce Canyon, een variant op de Grand Canyon, maar volgens ingewijden nog mooier. We zien het morgen wel weer, tot morgen.
Aantal keer gelezen :323
