Vandaag weer een dag om op reis te gaan naar de volgende bestemming. Zoals gezegd was Lake Powell eigenlijk een tussenstop. Toch wel veel te doen hier als je van water houdt. Maar ja we kunnen niet alles doen. Na een zeer natte nacht, het heeft zeer hard geregend voor het geval iemand iets anders in gedachten heeft, nee helaas het was de regen, zijn we opgestaan met het zonnetje op het balkon. Dan zie je pas hoe sterk de zon van invloed is op de Rocky Mountains van Amerika. Toen we gisteren aankwamen was het bewolkt, wat betekent dat de bergen gewoon bruinig zijn. Nu vandaag de zon weer schijnt knallen die bergen met hun roze/rode kleur er prachtig uit. Op het moment dat we weer op pad gingen, zagen we dan ook onderweg dingen die we op de heenweg niet zagen of in ieder geval niet opgevallen zijn. We zijn dus na het ontbijt, met mooi uitzicht op Lake Powell met zijn bergen daarachter, op pad gegaan.
De reis naar Page
Toch niet zonder eerst de Clen Canyon dam te gaan bekijken. Dit is de dam die Lake Powell scheid van de Colorado rivier. De dam hebben ze tussen 1958 en 1964 gebouwd om het waterbeheer in de regio beter te reguleren en om elektriciteit op te wekken. Mooi om te zien op de foto’s in het bijgelegen informatie centrum, hoe zoiets wordt gebouwd. Door de bouw van deze dam heeft zich dus Lake Powell gevormd tussen de bergen die er al waren. Daarom heeft het meer ook een grillige, stervormige vorm. Wel een zeer strenge controle omdat het een beveiligd gebied is, dus net als op het vliegveld uitgebreide security check. Je moet er ook niet aan denken dat zo’n dam door terroristen wordt opgeblazen.
Achter de dam
We reizen over de highway 89 naar het oosten en dan vervolgens naar het noorden. We verlaten daarmee ook de staat Arizona waar we vanaf Scottsdale in verkeren, we zijn gestart in California en rijden nu de staat Utah binnen. Het landschap veranderd weer opvallend snel. Van een begroeide omgeving naar een wat dor landschap met weinig beplanting, via een zeer groene omgeving met eindelijk eens koeien in de wei, ik had me al eens afgevraagd waar al dat vlees vandaan komt als je bijna geen koeien ziet, naar een berglandschap wat steeds roder begint te kleuren. In het plaatsje Kanab, hebben we wat inkopen gedaan voor wat lunch onderweg en ontbijt voor morgenvroeg. Ik vindt het opvallend hoe snel je weer verlangd naar een lekkere boterham met kaas voor ontbijt. We hadden allemaal iets van, kunnen we zelf niet wat regelen. Zo gezegd, zo gedaan, in de supermarkt wat spulletjes gekocht voor het ontbijt maar hoe we dat morgen gaan regelen zonder bestek, borden en andere attributen zien we dan wel weer. Vakantie moet wel vakantie blijven hè. We hebben ons brood en de kaas en daar ging het om.
De dam monsters
Hoogtepunt van de reis is toch wel zo’n 20 km voor bestemming Bryce Canyon, het was wel een beetje aangekondigd door het veranderen van het landschap naar een meer rode omgeving, maar het komt toch onverwacht. Er staat een bordje Scenic View, wat een mooi punt is om iets te bekijken, het noemt zich ook Red Canyon. We draaien wat links met de bocht mee, zetten de auto aan de kant en je waant je even letterlijk op mars. Ik weet dat niet iedereen op mars is geweest, maar het is gewoon allemaal rood en de vormen van de rotsen zijn onbeschrijfelijk mooi. Door erosie en andere weersinvloeden hebben de rotsen een zodanige, bijna efteling-achtige uitstraling gekregen zoals Kenny het omschreef, dat je er weer even stil van wordt. De foto’s zijn wel mooi, maar in het echt is het nog mooier.
Dan weer door om de laatste loodjes af te leggen. Het blijft een wonderlijk landschap met op enkele punten vergelijkbare uitzichten, maar we blijven niet stoppen, we moeten door. Het is inmiddels 15:00 uur geworden en ik ben niet zeker dat het navigatie systeem wel de juiste bestemming heeft. Veel van de hotels en ook een paar van onze hotels liggen aan de highway. Omdat een highway vele km lang is en je weliswaar het plaatsje in kunt geven, blijft het toch onzeker. Dit keer valt het mee: Kenny vraagt hoe lang het nog is (doen ze niet vaak vragen hoor, echt niet) en ik geef aan dat het nog zo’n 20 minuten is volgens de navigatie, en ja hoor 1 minuut later staan we voor de deur van het hotel: Best Western Ruby’s Inn, gestart in 1916 door Reuben C. Syrett die met zijn familie hier ging wonen en na een paar weken op een zondagmiddag eens naar de Bryce Canyon ging kijken. Hij was daar zo van onder de indruk, dat hij het aan veel mensen ging vertellen hoe mooi het hier is. Vanaf die tijd zijn er dus veel mensen langs geweest die hij dan ook onderdak heeft verschaft en zo is het gekomen. Leuk hè zo’n feitje, heb ik ook maar uit de folder hoor.
Het hotel is een bruisende poel van mensen, winkeltjes, camping, restaurants, busstation, rodeo arena en paarden. Van binnen waan je jezelf 100 jaar terug in de tijd, sfeervol ingericht. In plaats van me daarop aan te passen is een van mijn eerste vragen of er een Internet verbinding op de kamer is, triest hè. Na onze spullen op de kamer te hebben gebracht gaan we wat rondlopen, we laten ons informeren over wat er allemaal te doen is hier (bij het boeken van het paardrijden voor morgen, ja Kayleigh en ik gaan paarrijden, maakte men ons er op attent dat het hier 1 uur later is dan in Arizona, goed dat ze het zei anders waren we zeker te laat geweest morgen), we gaan wat fastfood eten, we lopen nog eens wat rond en gaan nog wat lezen, gamen en Bloggen.
O ja, we hebben ook nog wilde Mormomen gezien, een hele bus vol, en die zaten ook bij de fastfood hamburgers met frietjes te eten, wat moeten we daar nou weer mee. Nou ja we zien het morgen wel weer.
Tot morgen !
Aantal keer gelezen :333
