Het leven bestaat eigenlijk uit twee grote emoties: het verwerken van teleurstellingen en het genieten van mooie momenten. De pessimist klamt zich vast aan de teleurstellingen met een half leeg glas in zijn hand, terwijl de optimist zich vast houdt aan de mooie momenten met een half vol glas in zijn hand.
Tijdens deze vakantie worden wij continue tussen deze twee emoties heen en weer geslingerd. Het was vannacht een herfstachtige nacht met veel wind en regen. Vanmorgen was het ietsje beter dus we verwerken de teleurstelling van het slechte weer en gaan op pad. We besluiten naar Villa franca do Campo te gaan, de voormalige hoofdstad van de Azoren. Na de verwoesting van deze stad, voor mij nog onbekend hoe deze verwoesting heeft plaatsgevonden, heeft Ponta Delgada deze rol overgenomen.
Een aardige stad maar niet veel te doen. We gaan op zoek naar een pottenbakkerij, maar die is in een zo vervallen staat dat we niet naar binnen durven. Het strand is al niet veel beter en als de regen ons blijft achtervolgen, houden we het voor gezien. We gaan door naar het plaatsje Furnas, bekend om haar geisers en heet water bronnen. De zwavel komt ons al tegemoet als we in de buurt komen. Leuk om eens te zien en het grote meer wat bij de stand ligt is prachtig. Om de stad weer uit te komen is overigens een avontuur op zich. Dat geldt voor alle dorpen en steden hier wel. Er staan wel verkeersborden, maar daar kun je niet op vertrouwen en soms staan ze er gewoon niet. Je gaat dan maar op goed geluk rijden en als je positief blijft ingesteld dan uiteindelijk komen we er wel.
Het is inmiddels wel wat droger geworden. We rijden naar Faial da Terra een plaatsje aan de zuidoost kant van het eiland. Daar schijnt een mooie waterval te bezichtigen te zijn. Onderweg weer eens opgehouden door een kudde koeien die zich langzaam langs te auto een weg naar hun stal proberen te vinden opgejaagd door de boer met zijn hond.
Bij het plaatsje aangekomen moeten we wel 5 km lopen om bij de waterval te komen. Monique heeft wel wat aanmoediging nodig om zich hiertoe te verzetten, maar we gaan de tocht beginnen. Na 300 meter moeten we de teleurstelling verwerken omdat het weer licht begint te regenen. We lopen wel een prachtige route langs de rivier naar boven de waterval tegemoet. Een mooie waterval is onze beloning en genieten we van het moment. Onderweg komen we een bananen plantage tegen en we kunnen de verleiding niet weerstaan om twee banaantjes te lenen, weer zo’n klein momentje om van de genieten. Twee uur later zijn we weer terug, moe maar voldaan.
In het dorpje liggen de wegen bezaait met dennentakken en bloemen. We rijden daar nog even rond en rijden een katholieke processie tocht tegemoet. Dat wordt omdraaien. Wat een teleurstelling leek keerde zich om naar een mooie ervaring. We kwamen een verlichte kerk tegen, veel leuke mensen op straat en muziek. We gaan in een restaurantje iets eten en in plaats van de menu kaart, krijgen we het menu: kip met frites. Op zich niets mis mee, zeker omdat ze buiten op houtvuur de kip aan het roosteren zijn. Ondertussen komt de processie tocht weer langs en krijgen we onze kip die bijzonder lekker is door de kruiden die ze hier gebruiken en het roosteren op houtvuur. Bij het afrekenen van twee biertjes, een cola, twee menu’s kip, een koffie en een thee moeten we Eur. 11,75 betalen ! Weer een momentje om van te genieten. Voor de pessimist was het een dag met regen en onduidelijke verkeersregels, voor de optimist een dag die hij niet had willen missen.
Aantal keer gelezen :479
