Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 2

Lizzy ging naar bed, maar niet omdat ze moe was, niet omdat ze last van hoofdpijn had, niets. Terwijl hoofdpijn wel een dominante rol in haar leven had. Heftige hoofdpijn als ze ongesteld was, maar niet alleen dan. Ook op andere willekeurige momenten kon ze heftige hoofdpijn hebben, maar het was volgens de doctoren geen migraine.

Dus gewoon hoofdpijn, niet van de migraine, niet van een andere ziekte. “Doodziek word ik van die hoofdpijn”, zei de regelmatig. Meestal begon ze dan met een paracetamol, maar in de loop van de tijd zijn dat steeds zwaardere pijnstillers geworden tot en met de zware 400 gram Nurofen cachets. Maar eigenlijk helpt het geen van allemaal echt en blijft ze er mee geconfronteerd en is het iets wat van Lizzy geworden, iets wat bij haar hoorde of ze wilde of niet. Het was na haar overlijden voor mij een van de eerste vragen die ik stelde aan twee verschillende artsen om te weten of de hoofdpijnen op enigerlei wijze te maken zouden kunnen hebben met een hersenbloeding. Iedereen heeft mij echter verzekerd dat hoofdpijn niets te maken heeft met een hersenbloeding. Hoofdpijn is iets wat vaak voorkomt vanuit de nekspieren, chemische processen in de hersenen of het uitzetten van bloedvaten in de hersenen, maar het heeft niets te maken met een bloeding of een indicatie dat er mogelijk een bloeding zit aan te komen.

Zo’n 20 minuten nadat Lizzy naar bed ging, komt ze weer naar beneden en hoor ik haar kreunend van de pijn geluiden maken. Ik zat nog op de bank te zappen en wat TV te kijken. Ze gaat aan de keukentafel zitten en ik ga bij haar zitten. “Maarten, ik heb zo’n hoofdpijn, niet normaal”, zegt ze. Met haar handen voor haar ogen vervolgt ze: “Ik hou het niet meer, ik word misselijk en moet overgeven”. Dit waren de laatste woorden die ik haar heb horen zeggen. Ik stel voor een Nurofen te nemen en ga op weg om die te pakken. Intussen loopt ze naar het toilet om daar te kunnen overgeven. Als ik een minuut later bij de toilet aankom, zie ik ze nog net naast de toiletpot neerzakken. Omdat ze al gehurkt bij de toilet zat, is ze niet hard gevallen, maar meer omgevallen. Ik ga naar haar toe om te helpen en zie dat ze niet bij kennis is. Ik haal haar weg bij de toiletpot en leg haar op haar rug. Op dat moment komt ze in een epileptische aanval terecht en staat er schuim op haar mond. Ik begin te schreeuwen en haar naam te roepen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo hard heb geschreeuwd in mijn leven, waarschijnlijk uit blinde paniek en onmacht dat deze oerkreet naar boven kwam. Waarom ik zo schreeuwde weet ik niet, maar het zou in ieder geval niet helpen…..

Inmiddels is Jeffrey, mijn oudste zoon die op dat moment 15 jaar oud is, door het lawaai naar beneden gekomen en staat halverwege de trap, geschrokken en met tranen in zijn ogen toe te kijken. Het moet een verschrikkelijk gezicht voor hem zijn om dit te zien. Ik roep naar hem een kussen te pakken om onder haar hoofd te leggen, weg van de harde, koude stenen vloer die alle comfort die je juist nu nodig hebt, lijkt weg te zuigen. Ze verstijft zo hevig en het schuim om haar mond blijft toenemen. Haar vuisten gebald, haar kaken stijf op elkaar gedrukt maakt ze een grommend geluid wat dwars door me heen gaat. Een geluid wat ik nog nooit heb gehoord en helaas nog vaak in mijn gedachte zit, een afgrijselijk geluid. Jeffrey heeft inmiddels het kussen gebracht en ik leg het onder haar hoofd, nadat ik ze op haar zij heb gelegd. Ik ren naar de keuken, pak de telefoon en bel 112…….

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :1298