Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 7

Na thuis wat opgefrist te zijn, rijden we met z’n vieren naar het ziekenhuis in Tilburg. Er is uitgelegd waar we moeten zijn en na wat zoeken komen we aan bij de receptie waar we ons melden om met de dienstdoende neuroloog in contact te worden gebracht. Een grote man die aangeeft dat ze met Lizzy bezig zijn en dat ze haar direct willen gaan onderzoeken. Dit onderzoek zal inhouden dat ze scans gaan maken om te zien of de bloeding is gestopt. Daarna zal operatief worden gekeken wat er precies aan de hand is en wat ze kunnen doen. We krijgen een grote familiekamer toegewezen die is ingericht met een paar bedden en een zithoek. Alles redelijk comfortabel ingericht en als het niet zo’n trieste aanleiding was, misschien wel gezellig.

En dan gaat het grote wachten beginnen. Het wachten op het grote onbekende. Het wachten op wat het monster heeft aangericht in een fractie van een seconde. Welke schade heeft het monster toegebracht aan een onschuldig slachtoffer die dit niet heeft verdiend. Maar ja, wie heeft het wel verdiend om getroffen te worden door het monster. Ik weet er overigens wel een paar op te noemen eigenlijk. Mensen die geen respect hebben voor andermans leven bijvoorbeeld. Mensen die hele volksstammen laten creperen voor eigen gewin. Dat soort mensen zouden het wel verdienen. Maar niet een moeder van drie kinderen die geen vlieg kwaad heeft gedaan. Die er altijd was voor anderen.

Het wachten duurt lang en je loopt wat door de gangen, probeert nog wat te slapen en te lezen. Geen van allen lukt echt. Alles spookt door je hoofd, alle mogelijkheden en mogelijke gevolgen. Ik denk nog eens na of ik gevallen ken van mensen die aan een hersenbloeding zijn overleden, ik kan me er geen herinneren. Dat stelt me ietwat gerust, dan zal het bij ons ook wel goed aflopen. In de loop van de middag, maandag 8 januari 2007, het zal zo rond 15:00 uur zijn geweest, komt de chirurg verslag uitbrengen van het onderzoek. Ze hebben een gat in de slagader van de hersenen gevonden. De oorzaak van dit gat is een aangeboren dunne plek in de ader, een aneurysma, een plaatselijke verwijding of uitstulping van een slagader. Als de verwijding toeneemt, bestaat de kans op scheuren van een aneurysma. Deze dunne plek zal regelmatig als een ballonnetje zijn opgeblazen en bol hebben gestaan. Dit kan heel lang goed gaan, soms een mensenleven lang. Soms gaat het niet goed zoals in dit geval. Het ballonnetje is geknapt en heeft een grote bloeding veroorzaakt. De bloeding was zo groot, dat het bloed niet alleen direct onder de schedel is gebleven, maar diep in de hersenen is gedrukt. “Dit is een zeer ernstige ontwikkeling, want het kan zeer lang duren, voordat het lichaam dit heeft afgevoerd”, verteld de chirurg. Het positieve van het verhaal is dat men het gat heeft gevonden en men heeft het kunnen dichten. Met een spiraalvormig ijzerdraadje, hebben ze het gat kunnen dichten.

Groepsfoto tijdens afscheid Familie Bijlaart die naar Engeland verhuisd. Augustus 2006

Groepsfoto tijdens afscheid Familie Bijlaart die naar Engeland verhuisd. Augustus 2006

Vanaf nu is het afwachten en moet Lizzy het zelf doen. Lizzy is een sterke, sportieve vrouw, dus als er iemand zichzelf kan helpen is het Lizzy wel. Over het verdere verloop, kan de chirurg niets zeggen. Hij heeft zijn werk gedaan en het gat gedicht en verder is het afwachten. Ze zal even later op haar kamer worden gebracht en we trekken ons terug in onze familiekamer. We gaan regelmatig kijken bij Lizzy. We kunnen komen en gaan wanneer we willen. Ze ligt aan de hartmonitor en is voorzien van allerlei infusen en draden. Ik hou regelmatig haar hand vast en probeer wat met haar te praten, je weet nooit of ze je hoort. Er komt alleen geen reactie. Geen kneepjes in mijn hand als toen ze in Den Bosch in het ziekenhuis werd gebracht. Het doet pijn haar daar zo te zien liggen. Weer komt de machteloosheid naar boven. Je wilt alles doen, alles beloven, alles opgeven, als ik haar maar weer mee naar huis mag nemen. Het maakt me niet uit in welke toestand, als ik ze maar mee mag nemen. Het wordt ons wel duidelijk dat ze hier niet ongeschonden uit zal komen. Therapie, revalidatie en wat niet meer liggen op ons te wachten. Het maakt me niet uit…

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :1194

Reacties

  1. 2

    gerard van de Pavert zegt

    Respect, Maarten en Kids, weet je, soms druk je op duimpje, om reactie te geven, je kunt alleen maar kiezen uit leuk, maar ik kan dat niet, alleen maar respect, respect hoe je alles schrijft en verwoord.

  2. 3

    rianne van teeffelen zegt

    Was een erg slopende en emotionele tijd en dat wachten . . en steeds weer hoop of toch niet . . verschrikkelijk. Enigste glimlach moment was dat Kayleigh in die familiekamer een keer zei “net of we in CenterParcs zijn”, ach ze was toen pas 10 smile-emoticon