Peak District (3)

Op een regenachtige dag is het altijd lastig op gang te komen. In ieder geval als je op vakantie bent en je wilt wat gaan ondernemen. In Engeland is de kans dat de hemel in vloeibare toestand op je neerdaalt natuurlijk vrij groot, maar we wachten de ochtend toch nog even af, want de weer-app geeft aan dat het om 10:00 uur droog wordt. Als het 10:00 is en nog niet droog, heeft de app zich ook weer aangepast naar 14:00. Lekker zo’n app, daar heb je wat aan…

We besluiten toch te vertrekken naar Castleton, de parel van het Peak District zoals de Engelsen het noemen. Het schijnt een van mooiste plekken te zijn dus we zijn benieuwd. Het is een half uurtje rijden door het glooiende landschap wat prachtig groen, geel en rood kleurt door de heide die in bloei staat in combinatie met planten die zich reeds in herfstkleuren hebben gehuld en zich aan het voorbereiden zijn op een lange koude winter. In Castleton aangekomen regent het nog lichtjes en we bezoeken eerst een museum die het ontstaan van de omgeving zeer interactief en bloemrijk heeft uitgestald. Ter voorbereiding hebben we al een wandelroute op de planning staan die enkele kilometers verderop start. Ondanks de aanhoudende regen die geen medelijden met ons heeft, begeven we ons toch die kant op om een 10 kilometer lange tocht aan de oever van het Ladybower Reservoir te gaan maken. De oever bestaat meer uit een berghelling, dus we gaan het onszelf niet makkelijk maken. Het Ladybower Reservoir, en ook andere reservoirs hier, zijn grote meren die oorspronkelijk waren bedoeld om de omgeving van water te voorzien. We starten in een inmiddels droog geworden omgeving bij de Derwent Dam die de hoogte van het waterreservoir reguleert.

Tijdens een van de laatste afdalingen gaat Monique haar zigzag techniek verfijnen met behulp van onze explorer mountain wandelstokken. Ze zet de ski-techniek in onder begeleiding van haar eigen gezang met het inmiddels legendarische lied “ Ik heb een potje met vet” en zigzagt in een vloeiende beweging naar beneden. Een zware, 4 uur durende en mooie tocht door bossen, velden en weiden en alsof we het hebben verdiend, we sluiten de tocht zelfs af met een voorzichtige poging van de zon het wolkendek te doorbreken.

Op de weg terug stoppen we bij een restaurant om wat te eten, het is tenslotte al een uurtje of zes. Met Halloween voor de deur is het restaurant als een Halloween filmset ingericht vol met spinnenwebben, spinnen, lijken en nog veel meer. M’n kale klets plakt direct al vast aan een spinnenweb en we twijfelen of we wel willen blijven. Als we hadden geweten dat het eten net zo slecht was als de inrichting en zelfs het bier, een lokaal bier en waarschijnlijk door de lokale bewoners hooglijk gewaardeerd, smaakt naar het bier wat je een dag laat staan in het glas alvorens het op te drinken, dan waren we direct omgekeerd. Maar ja, we wisten het niet van te voren, dus we slaan ons er doorheen. Of het met het eten of de inrichting te maken heeft weet ik niet, maar er begint een koorts van mij meester te maken. Ik krijg het koud en warm tegelijk en ik smacht naar mijn eigen bed wat op dit moment onbereikbaar is, maar twee uur later een feit wordt en als ik rillend onder de wol kruip ben ik zoals een echte man, heel zielig….

De volgende dag hebben we nog een halve dag voor de boeg, want we hoeven pas tussen 17:00 en 19:00 in Hull te zijn waar de boot zal vertrekken naar Rotterdam. De koorts is gezakt en we kiezen er voor om een stad te gaan bekijken en wel Buxton, een middelgroot stadje in het midden van het Peak District. Na wat winkelen, drinken en een bezoek aan een museum, gooi ik mijn haar los om out of de box te kunnen denken en iets geks te gaan doen. Uit een Souvenier Picture Guide kiezen we een mooie foto wat geen toeristische attractie is en gaan proberen de plek op die foto te bezoeken. Na wat google, speurwerk op kaart, gezond verstand en een gps systeem, denken we de plek te kunnen vinden en gaan op pad naar “Three Shires Head”. Met de auto zo dicht mogelijk komen en daarna lopen is de aanpak. Omdat we in de middle of noware staan, gaan de wandelschoenen aan en duiken we de weilanden in om tussen de schapen te lopen, over stenen muurtjes te klimmen, steile afdalingen te trotseren en langs de oever van het riviertje halsbrekende toeren uit te halen om uiteindelijk de beloning in ontvangst te nemen. Dat er op de terugweg een geplaveid pad blijkt te bestaan die je recht naar de openbare weg brengt, doet ons niets en vanuit een ontkenningsfase beschermen we onze ego’s, we negeren het pad en hobbelen dezelfde weg terug….

 

Vervolgens de weg terug naar de boot gezocht en gevonden en om 18:00 uur ingecheckt om een uurtje 12 later weer veilig terug te keren op Nederlandse bodem. Een bodem waar we geen bergen hebben, geen waterdammen, reservoirs of Halloween. Een bodem waar we geen scones met clotted cream en jam hebben en ook geen miljoenen wegpiraten hebben die steevast links blijven rijden. Nee dat hebben we allemaal niet op deze bodem, maar wat we wel hebben is een lekkere bak koffie, een boterham met hagelslag en je eigen bed !

Cheers !

 

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :520