Soms moet je oude schoenen weggooien.
Vandaag staat op het programma een wandeltocht van een kilometer of 6 door de kloof van Masca. Een stevige afdaling door rotsachtig terrein met een hoogteverschil van 600 meter vanaf het plaatsje Masca naar de zee. We worden stipt op tijd bij ons hotel opgehaald en worden rond 10 uur in Masca afgeleverd alwaar de zware tocht begint. Het is de warmste dag van ons verblijf hier, zo’n 33 graden, en de wind voelt aan alsof je voor een haarfohn staat. Onze groep bestaat uit Engelsen, Spanjaarden en Nederlanders. Rudy, onze Belgische gids, geeft aan dat we na 10 minuten wandelen elkaar diep in de ogen gaan kijken om je de af te vragen of je de zware tocht van 6 km door de zinderende wel wilt doorzetten. Dit komt ons een beetje overdreven over, maar na 10 minuten al geeft een rood aangelopen Engels meisje met verkeerde schoenen en overgewicht, welliswaar onder enige druk van de gids, te kennen liever terug te willen.
De tocht is inderdaad zwaar en het is heet, maar met karakter kom je er wel doorheen. Monique loopt de eerste paar honderd meter al twee blaren onder haar beide grote tenen op, maar je hoort haar niet klagen. Jessie loopt bijna de hele tocht als eerste achter de gids aan en heeft er geen enkele moeite mee de tocht te voltooien. De tocht voert langs 100 meter hoge kliffen en prachtige vergezichten. Het is het gebied van de Los Gigantes, de op twee na hoogste kliffen aan de zee in Europa. Alleen in Ierland zijn er hogere kliffen.
We zijn goed uitgerust voor de tocht: goede wandelschoenen, rugzak en voldoende water en voedsel om niet in elkaar te klappen. Als we nog ongeveer 1 kilometer af te leggen hebben, kom ik een stuk zool tegen en ik zeg Monique dat dit wel een stuk zool lijkt van Jessie’s schoen. Jessie vangt dit gesprek op en omdat ze net van te voren een steen voelde prikken in haar voet, kijkt ze onder haar schoen. Inderdaad, een stuk zool is weg en een ander stuk hangt los. Nog geen 100 meter verder brokkelen er nog een paar stukjes af en nog iets later verdwijnt bijna alles wat bij aanvang van de tocht nog tot de zool behoorde als sneeuw voor de zon. Jessie loopt de laatste honderden meters dus met stevige wandelschoenen zonder zool door scherp, rotsachtige paden. Weinig klachten, geen gepiep, doorlopen, karakter dus.
En het kan soms goed zijn oude schoenen weg te gooien. Ofwel omdat ze versleten zijn, ofwel omdat het gewoon tijd is. Soms is het tijd om oude gewoontes van je af te zetten en tot nieuwe inzichten te komen. Soms is het gewoon tijd. Monique heeft tijdens de tocht de gewoonte om te lang te blijven hangen in het verleden van zich afgezet en de knop omgezet om sneller naar de toekomst te kijken die veel belangrijker is dan het verleden. Jessie heeft zichzelf een dienst bewezen en aangetoond dat ze ook zonder nepnagels, make-up en mobieltje een heerlijke meid is.
Misschien moeten we allemaal wel zo af en toe een paar schoenen gewoon weggooien. Weggooien om het anders te gaan doen. Weggooien om jezelf die dienst te bewijzen. Voor het weggooien heb je wel karakter nodig, maar karakter is wat ons vormt en wie we zijn dus dat hebben we allemaal, dat mag het excuus niet zijn.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :412
