Abu Dhabi

Daar zit je dan op de tribune van het Yas Island circuit in Abu Dhabi. Op 100 km afstand van Dubai, de indrukwekkende stad waar we drie weken geleden nog waren (zie Dubai), de stad waar Ton en ik in een opwelling tickets hebben gekocht voor de Formule 1.

Een bijzondere ervaring nu al en ik heb nog geen auto voorbij zien komen. Een circuit wat 1 miljard dollar heeft gekost alleen al om te bouwen. Een circuit dat schoner wordt gehouden dan je eigen huis. We zijn er al op vrijdag, de dag dat je alleen de echte liefhebbers zult vinden omdat er dan alleen maar trainingen worden gedaan. Op deze dag lopen er dan ook meer stewards, vrijwilligers, beveiliging en service personeel rond dan bezoekers. Uiterst vriendelijk allemaal en zelfs het knopje van de lift wordt voor je ingedrukt. Als we besluiten niet met de lift te gaan, want dat is toch wel decadent, kijken ze je aan alsof je een grapje maakt. De deur naar het trappenhuis moet ook echt voor ons opengemaakt worden en met ongeloof wordt onze expeditie naar de trappen gadegeslagen. Iedere morgen en de dagen er na worden we vriendelijk begroet en zelfs op de laatste dag worden we nog door het vriendelijke meisje naar onze plaats gewezen. Op mijn opmerking dat we onze plaats na drie dagen wel weten reageert ze met haar altijd vriendelijke lach:”I know, I recognize you” en ik laat de vriendelijkheid als een warm douche over me heen komen.

img_4293

De stoeltjes worden nog een keer afgepoetst, de relings schoongemaakt en de grond wordt nog een keer geveegd en los afval direct verwijderd. Ik ben op Spa Francouchamps geweest en het gaat daar ietsjes anders kan ik je verklappen.

Ik ben met Ton die in Dubai woont en werkt. Hij kent de omgeving als zijn broekzak en weet hoe de lokale mensen zijn en reageren. Dat heeft ook zijn nadelen. Het ene genante moment na het andere. Als je zo extrovert bent als hij en schijt aan de wereld om je heen en dan ook geen rekening houdt met mijn gevoelens, dan krijg je genante momenten.
Op de parkeerplaatsen bijvoorbeeld staan echt teveel mensen de auto’s naar hun plekken te begeleiden. Zelfs op plaatsen die zijn afgeschermd door hoge vangrails, staat iemand met zo’n electrische verkeerslamp in de vorm van een stok, heftige bewegingen te maken dat we daar niet door kunnen. Hij neemt zijn werk serieus zullen we maar zeggen. Als Ton besluit al die mensen te belonen met een persoonlijke groet in de vorm van een zwaaigebaar en een:”goodmorning” wordt het vervelend. Niet als je dat een keer doet, maar wel als je dat bij iedereen doet en drie dagen lang…..

Onnodig te veel gas geven uit een gevoel van macht of zich bewijzen is een andere vervelende eigenschap. Hardrijden is prima, maar stotterend rijden is irritant. Mensen op de parkeerplaats schrikken er van en kijken ons verbijsterd na…

Ton is best aardig hoor en je kunt hem er best wel bij hebben, maar zich aanpassen aan de omgeving of accepteren dat er soms zaken anders zijn dan dat hij verwacht, daar heeft hij moeite mee. Moeite met het feit dat er geen melk is voor de koffie in de snackbar als we een koffie bestellen, wordt niet zomaar geaccepeerd. Vreemd natuurlijk dat er geen melk is, maar om daar een hele discussie aan te wijden met de goedbedoelende bediende, gaat wel ver. Argumenten dat 50% van de bezoekers melk willen en dat dit echt niet kan maken weinig indruk, zodat Ton zich tevreden moet stellen met een flesje water. Ik daarentegen ben gelukkig met mijn zwarte koffie.

Wat eten en drinken betreft is het aanpassen. Men is duidelijk niet gewend dit soort evenementen logistiek er lekker doorheen te trekken. Teveel mensen die zich met hetzelfde bezighouden en daardoor de wachtrijen laten oplopen terwijl het nog niet druk is. Als we een pizza bestellen gaat tijdens het bestellen een tweede medewerker er zich mee bemoeien en wordt het zo onduidelijk dat er drie keer opnieuw moet worden aangegeven wat we willen. Mayonaise en ketchup bij de Taise Noodles blijken hier normaal te zijn en de opgewarmde friet komt uit warmhoud ovens. Bijna niets wordt vers bereid. Een biertje drinken kan wel, maar alcohol drinken moet achter hoge schermen plaatsvinden en mag niet op het terrein of tribunes worden meegenomen.
Desondanks is het goed vertoeven en is de omgeving luxe en inspirerend. Het uitzicht op de jachthaven in het circuit en het prachtige hotel dat over de baan is gebouwd is mooi om te zien. In de pauze wordt zaterdag een spectaculaire vliegshow gegeven die we vanuit onze luxe tribune stoeltjes gadeslaan.
‘s-Avonds genieten we nog van een live concert van Lionel Ritchie die in het naastgelegen stadion een concert geeft voor de circuit gangers. Ton wordt emotioneel als het nummer Hello wordt gespeeld. Het liedje doet hem denken aan de tijd dat hij zijn vrouw Yvonne heeft leren kennen en door haar afwezigheid biedt ik mijn diensten als knuffelman aan. Een bijzonder moment…..

img_4290

Maar we komen natuurlijk voor Max. Na goede trainingssessies gaat hij voor onze neus in bocht 11 twee keer lelijk in de fout. Blauwe wolken omringen zijn bolide als zijn remmen blokkeren en dat juist op de twee momenten dat hij zijn tijd moet gaan zetten. We balen flink, net zoals Max zelf. De race zelf begint dramatisch met een incident bij de start, maar eindigt met een verdienstelijke vierde plaats.

De afsluiting is de samenvatting van het hele weekend. Het imposante vuurwerk wat na de race losbarst bouwt zich langzaam op om in een climax te eindigen en in stilte uit te doven. Een stilte die ik gebruik om na te genieten van een heerlijk weekend samen met mijn eigen Ton.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :130