Met z’n allen

Als je een gezin hebt met 6 naar volwassen opgroeiende kinderen hebt, dan zie je elkaar niet veel meer. Wel in verschillende samenstellingen en 1 op 1, maar niet op hetzelfde moment bij elkaar. De enige keer dat het is gelukt was met Kerst vorig jaar. En dan is het wel heel gezellig om die testosteron bommen om je heen te hebben. Het is ontademend te zien hoe deze naïeve, onzekere en tegelijkertijd van hun eigen gelijk overtuigende jonge wezens door het leven te zien schrijden.

Kerst 2016, een bont gezelschap

Het is interessant te zien hoe iedereen met name met zichzelf bezig is en met de buitenwereld vooral via hun mobieltjes in contact staan. Een naaste vriendenkring waarmee niet alleen een digitaal maar ook een lijfelijk contact is opgebouwd, ondersteunt ze in hun streven iets van dit leven te maken. En dat ze een positieve bijdrage leveren aan deze maatschappij dat weet ik zeker. Dat de wereld er met hun een stukje beter uit is gaan zien daar ben ik van overtuigd. En dat is ook nodig in een wereld die lijkt te worden overspoeld met geweld, onrecht en honger. Het is nodig dat de balans niet naar de donkere kant van de wereld gaat omslaan. Ik heb daar vertrouwen in, ik zie dat er veel meer goede dingen in de wereld gebeuren dan slechte. Het probleem is dat onze kinderen niet in het nieuws komen en de Syriëganger van 20 uit Utrecht die 20 man heeft opgeblazen, inclusief zichzelf haalt het nieuws wel, dat is het verschil.

Maar goed, ik dwaal af. Ik had het er over dat we elkaar tegelijkertijd bijna nooit zien. Jeffrey en Kenny wonen en studeren in Breda, Kayleigh woont en studeert in Amsterdam, Brian maakt carriere in het zwembad van Vught, Joyce woont en studeert in Eindhoven en Jessie slaapt veel. Dan is het ook lastig om elkaar te treffen. Iedereen laat zijn gezicht wel regelmatig in Den Bosch zien hoor, maar ik vond het tijd om het heft in eigen handen te nemen. Het werd tijd voor papa qualitytime. Mijn verjaardag van een paar weken geleden vond ik een goede gelegenheid om een weekend te plannen. Een weekend samen. Iedereen kreeg de datum van het weekend doorgegeven met de opdracht te zorgen dat alle studie periekelen, werk en uitjes dat weekend niet konden doorgaan. Zo gezegd, zo gedaan. Monique staat al volledig in de stressmode, dus het feest kan beginnen. In haar poging een bij te redden die in de schuur zit opgesloten, wordt ze beloond door een fikse prik in het topje van haar wijsvinger. De stemming zit er in, ik ben er klaar voor. Het weekend is begonnen, we zijn bij elkaar, vandaag vertrekken we naar Weerterbergen in Weert, met z’n allen, eindelijk.