We verlaten Lissabon en daarmee ook Portugal. We verlaten de aardige Portugezen die ons de afgelopen twee weken zo goed hebben verzorgd ondanks hun harde bedden.
We laten de lekkere Port achter ons, we zeggen de frisse zeewind vaarwel. We zwaaien de koude Atlantische Oceaan na en wensen de afgebrande bossen een spoedig herstel toe als we 20 minuten aaneen door dit zwarte maanlandschap rijden.
We danken de kwalitatief goede wegen van Portugal die ons zo 2000 kilometer hebben gedragen. We bedanken de zon voor het echte vakantiegevoel en het bruinen van onze huiden.
We bedanken Nike dat we hen hebben mogen sponsoren en Michael Kors voor zijn tassen die nodig waren om de Zon weer te laten schijnen en de Ster te laten stralen. Ik bedank Guess voor het mooie horloge dat ik mezelf kado heb gedaan.
Op de terugweg naar huis gaan we via Burgos in Spanje om te overnachten en Toulouse waar we overnachten en de Airbus fabrieken gaan bekijken. De terugweg naar huis waar de hondjes op ons wachten en het gras dat door de overvloedige regen waarschijnlijk gemaaid moet worden. Het huis wat in twee weken waarschijnlijk meer heeft geleden dan het hele jaar daarvoor door de aanwezigheid van twee tieners waarvan ik de namen niet zal noemen Joyce en Brian van Boekel. Naar huis waar het werk wacht om weer opgepakt te worden en de auto snakt naar een lekkere wasbeurt. Het huis waarin de Zon weer Monique wordt en de Ster weer Jessie.
“De Zon heeft geschenen, de Ster heeft gestraald, ikzelf veel gereden maar we hebben het gehaald”
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :119
Maarten, wederom heb je weer een mooi ( en herkenbaar ) verhaal van gemaakt,
met vriendelijke groet, ook aan al je planeten