Portugal 8

Met gierende banden vertrekken we door het lege zwembad en het feit dat de calippo’s op waren, naar Visue in het midden van Portugal.

Een slingerende snelweg door geblakerde heuvels en wijnvelden van de beroemde wijstreek Dao Lafoes. In de verte zien we weer de dikke witte rook van brandend bos en op een gegeven moment rijden we zelfs in de rook van de bosbranden. Een helicopter met een bluswater zak onder zijn buik is op weg nieuw water te halen. Het is te hopen dat ie zijn zak niet weer in ons zwembad gaat hangen….

Bij Visue aangekomen beleven we een deja-vu: politie agenten die omleidingen regelen, verboden in te rijden borden en plots passeren we het 1 km finisch portaal over de weg…..
Even later wordt het ons duidelijk: we zitten weer midden in de ronde van Portugal. Het is de laatste etappe, een afsluitende tijdrit door Visue….

We navigeren ons tussen de afzettingen door en komen bij een prachtig hotel aan, gebouwd in het voormalig ziekenhuis. Een prachtig hotel. We zijn te vroeg om naar de kamer te gaan en worden eerst naar het ZWEMBAD geleid. Ja, er is een zwembad!

Onderweg begint Monique als een manke Nelis te lopen en is het in haar rug geschoten. Toch maar even het zwembad in maar ze houdt het niet en onder onze begeleiding wordt ze het zwembad uit geholpen. Het wordt snel erger dus bij de receptie maar een dokter geregeld….
De doktor komt langs, het is een uurtje of 17:00, en komt naar onze kamer. Een aardige man die geen woord engels spreekt en ik maar een heel klein beetje Frans. De voertaal is daarmee op Frans ingesteld en met de nodige handgebaren wordt de diagnose gesteld: Spit. Omdat we morgen weer door moeten, geeft de dokter het advies voor een injectie, pillen en een zalf. Hij begeleid me naar de apotheek door achter hem aan te rijden helemaal naar het winkelcentrum waar de apotheek is. Zelfs samen de parkeergarage in en allebei een parkeerkaartje trekken uit de automaat. Samen naar de apotheek, samen terug naar de garage. Tijdens het lopen praten we wat in houtje touwtje Frans, bijvoorbeeld over zijn auto: een oranje Citroen C3 die meer in de reparatie staat dan rijdt. Hij attendeert me op het feit dat ik mijn telefoon niet in mijn achterzak moet doen: “Not safe”. Kortom een heerlijke man die me nog helemaal terugbrengt naar het Hotel nadat we elkaar de hand hebben geschud in de parkeergarage om met een hartelijke zwaai bij het Hotel afscheid te nemen.

Monique reageert niet goed op de medicijnen en blijft hevige pijn houden. We proberen het restaurant te bereiken, maar na een meter of 5 wordt de pijn te heftig en moeten we terug de kamer in. Natuurlijk op dat moment doen die freeking magneetkaarten het niet om de deur open te doen. Ik naar de receptie voor nieuwe kaarten, doen die het ook niet. Weer terug en nu gaat er iemand mee van het Hotel, krijgt hem ook niet open. Intussen hangt Monique huilend van de pijn om mijn nek om enkele minuten later in de kamer die eindelijk open ging, de handdoek in de ring te gooien: “Maarten ik moet sterker spul hebben hoor!”. Het is 22:00 uur inmiddels als ik samen met Jessie weer bij de Apotheek sta om olifantenspul mee te brengen. Hopen dat ze de nacht zonder pijn doorkomt…

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :241