24 september, het is weer zover

Het blijft onwennig en niet te accepteren. Het blijft in je geheugen gegriefd en aanwezig in je gedachten. En toch hebben we het het al 11 jaar niet gevierd, de verjaardag van Lizzy.

11 jaar na haar dood voelt het nog steeds als de eerste verjaardag na haar overlijden. Nog steeds het gemis juist op dit soort momenten. De momenten dat ze extra in de belangstelling stond maken het deurtje in je hoofd weer open en ga je de kamer van het verdriet weer in. En hoe tegenstrijdig het ook is, het verdriet ontstaat als je denkt aan de mooie dingen die je met elkaar hebt meegemaakt. Het is dan de bedoeling dat je een fijn gevoel krijgt van het denken aan de mooie dingen die je met elkaar hebt meegemaakt. Maar dat valt nog steeds niet mee. Het hoofd is het wel van plan maar het hart heeft een andere agenda. Je hoofd kan rationeel redeneren en herinneren dat er veel mooie dingen zijn gebeurd die je moet koesteren. Je hart is meer van het hier en nu en schreeuwt alleen maar moord en brand dat hij haar mist en hoe je dat gaat oplossen. Die tweestrijd zal altijd wel blijven. De tweestrijd tussen je hart en je hoofd, de tweestrijd tussen de hoop opgeven en en door moeten.

De laatste weken hoor ik meerdere drama’s van mensen die hun leven veel te vroeg hebben moeten onderbreken door ziekte. Mensen die midden in het leven staan en van de ene dag op de andere dag te horen krijgen dat er geen behandeling mogelijk is. Mensen die dat niet eens te horen kregen en zoals Lizzy in een flits uit het leven worden genomen. Of mensen die met kleine kinderen moeten beslissen dat euthanasie de enige uitweg nog is.

Vele jaren hebben we de verjaardag van Lizzy op 24 september gezien als een dag om de gedachte aan haar leven te vieren. Vandaag even niet, vandaag lukt het niet, vandaag voel ik alleen maar het gemis….

 

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :336