Onze Dochters

De eerste meters op haar fietsje, een driewieler die haar de stabiliteit geeft die ze op driejarige leeftijd nodig heeft. De eerste meters die haar de vrijheid geven binnen haar kleine wereld in en om haar huis zich vrij te bewegen.

De driewieler die al snel wordt ontdaan van de steunwieltjes om met de veiligheid van de ondersteunende hand van haar vader te worden gelanceerd om de kleine wereld te vergroten en zelfstandig de veilige straat waarin ze woont op en neer te fietsen.

De weg naar de lagere school wordt af en toe met behulp van haar fiets afgelegd, want lopend is het ook goed te doen. Alleen als ze zin heeft of als de verkeersregeltest per fiets wordt afgelegd om haar voor te bereiden op het grotere werk. Altijd beschermd door ouders en school als het om haar veiligheid gaat.

Het voortgezet onderwijs legt ze fietsend met klasgenoten af omdat het gezellig en veilig is. Dit jarenlange fietstafereel wordt zonder problemen doorlopen en fietsen is een tweede natuur geworden.

Dan is ze 25 jaar oud en besluit ze op eenzelfde fiets die haar jarenlang heeft gebracht waar ze maar wilde zijn, een rondje te gaan rijden. Gewoon omdat ze daar zin in heeft en gewoon omdat het kan. Geen zijwieltjes om haar te steunen, geen vaderlijk hand op haar rug om haar te beschermen. Gewoon even alleen op de wereld.

Maar de wereld is niet meer gewoon. De wereld heeft niet meer die vanzelfsprekende veiligheid die ze altijd heeft gekend. De wereld geeft gestoorde mensen dezelfde vrijheid als onze dochters. Maar die gestoorde mensen verdienen de vrijheid niet, de vrijheid die ze niet aankunnen. De wereld brengt mensen voort die dromen van het verwoesten van levens, die trots zijn op het verwoesten van onze dochters. De wereld treurt om de wereld, de wereld treurt om haar dochter, Anne Faber rust zacht…

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :296