Het moest er een keer van komen en afgelopen week is het er ook daadwerkelijk van gekomen. Voor zaken een weekje naar Munchen. Op zich geen activiteit om woorden aan vuil te maken, maar als je deze trip met de auto gaat afleggen wordt het al iets interessanter. Als je daarnaast een auto gebruikt die alleen maar op electriciteit rijdt, wordt het spannend. Spannend omdat je niet bij ieder tankstation kunt laden en spannend omdat je niet zoals het afgelopen half jaar, iedere dag binnen je actieradius blijft en dus thuis kunt laden zodat je auto de volgende morgen weer vol is.
De actieradius van mijn Tesla is ruim 450km dus een rit naar Munchen zou je met 1 of 2 keer laden moeten kunnen halen. De Tesla supercharges liggen over heel europa verspreid maar natuurlijk niet optimaal afgestemd op mijn individuele trip. Ik toets op mijn 17” dashboardscherm de bestemming in en na enkele secondes wordt de route voor mij uitgestippeld via in totaal 4 laadstations. Prachtige navigatietechniek die precies uitrekent wanneer ik te weinig energie heb en dus moet laden. Niet alleen dat ik moet laden maar ook waar en hoeveel plaatsen er bij het laden vrij zijn.
Omdat ik mijn collega in Mechelen moet ophalen is de route iets minder optimaal dan wanneer ik rechtstreeks vanuit Den Bosch naar Munchen zou gaan. Niet getreurd, het is een genot om electrisch te rijden met een bak vermogen waar Max Verstappen in zijn prive Austin Martin nog moeite mee zou hebben om bij te houden. Van nul tot honderd binnen 4 seconde is niet slecht.
Het liefdespaar…..
Als ik over de helft van mijn beschikbare accu capaciteit ben en dus niet meer terug naar huis kan om te laden, begint er toch een onrustig gevoel mij meester te maken. Het eerste laadpunt wordt in de buurt van Keulen aangegeven. “Wat als hij het niet doet?”, “Wat als de stekker toch niet past”, “Wat als het toch langer duurt dan dat de verkoper had aangegeven?”. Onzeker als een vrouw over haar uiterlijk, nader ik mijn eerste ontmoeting met een laadpaal die niet de mijne is. Het voelt dan ook als vreemdgaan als ik mijn stekker in haar stopcontact stop….
Een stevige klik dat het contact is gelegd bevestigt dat de stekker past en op de App in mijn telefoon zie ik dat de auto dorstig de kilometers in de vorm van electriciteit tot zich neemt. We laten het liefdespaar even alleen en gaan een kop koffie drinken.
Een half uur later vervolgen we onze weg met een volle maag van de enorme kop koffie en een volle accu zodat we onze reis kunnen vervolgen.
Dit ritueel herhalen we nog drie keer en alhoewel je in totaal iets meer tijd onderweg bent dan dat je met brandstof zou zijn geweest, neem je daarmee wel meer rust en kom dan ook ontspannen in Munchen aan. De laadstress is inmiddels tot nul gedaald als Duitsers met verbazing onze auto nastaren en we zelfs een “vind ik leuk” duim mogen ontvangen. Het is duidelijk dat ze in het land van de diesels niet gewend zijn een Tesla tegen te komen. Ook de buitenlandse collega’s waar we de meeting mee hebben blijven bewonderend ons bevragen over de auto en onze reis.
De gevreesde laadstress heb ik even mogen ervaren, maar verdween als sneeuw voor de zon toen ik merkte dat er voldoende laadmogelijkheden zijn, ze altijd werken en je binnen een half uur weer doorkunt. Als je dan bedenkt dat ik inmiddels in totaal 10.000 km heb gereden zonder directe CO2 uitstoot, is mijn klimaatstress inmiddels ook een stuk minder geworden. Trouwens, ter promotie van electrisch rijden is het laden bij een Tesla Supercharger nog gratis ook, tot ziens financiele stress….
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :190
