De afgelopen week ben ik actief op de voetbalvelden geweest als scheidsrechter en toeschouwer. Belangrijke wedstrijden waar de kampioenschappen werden gewonnen en verloren. Wedstrijden die er toe doen dus.
Het begon met een wedstrijd tussen twee veteranen elftallen. Ervaren voetballers van boven de 35 jaar oud die op niveau willen voetballen. Het plezier in het spelletje heb ik bij de voetballers echter niet kunnen ontdekken. Het gemopper op elkaar, tegen de tegenstander en de scheidsrechter waren niet van de lucht. Uit frustratie of afgunst werd niemand een foutje gegund en werd dit verbaal of met een onbesuisde overtreding afgestraft. In overleg werd de wedstrijd 10 minuten voor tijd beeindigd om af te koelen om daarna de wedstrijd zo snel mogelijk te vergeten.
Een dag later mocht ik een wedstrijd fluiten van de jongens onder 17 jaar. Jonge testosteron stieren bulkte het veld in om op gepaste en ongepaste manier elkaar het voetballen onmogelijk te maken. Ondanks overleg halverwege de wedstrijd met coaches en aanvoerders om de wedstrijd op een sportieve wijze tot een goed einde te brengen is dit niet gelukt toen 7 minuten voor het einde de wedstrijd moest worden gestaakt wegen ongeregeldheid tussen twee spelers die met rood het veld moesten verlaten.
Weer een dag later mocht ik getuige zijn van een bekerfinale van de jongens onder 8 jaar. Kleine kabouters die nog geen last hebben testosteron, afgunst of onsportief gedrag. Kleine fanatieke mannekes die voetballen omdat ze het leuk vinden samen te voetballen, niet meer en niet minder. Ons ploegje heeft verloren maar na wat tranen zijn ze als tweede terecht als winnaars gehuldigd omdat ze in een bekerfinale staan en tot de beste van Nederland behoren.
Nog een dag later de meiden onder 19 die een wedstrijd spelen waar de tegenstander kampioen kan worden. Een sportieve wedstrijd met leuk voetbal van beide zijdes waar al snel bleek dat de tegenstander beter was en terecht de wedstrijd en het kampioenschap heeft gewonnen. Na het eindsignaal muziek, slingers en felicitaties. Na het eindsignaal wordt ons team gevraagd ook op de foto te komen samen met de kampioenen. Samen feesten, samen plezier, alleen maar winnaars.
Voetbal, de spiegel van de maatschappij. Dezelfde spiegel die ervaren voetballers en jonge testosteron stieren eens zouden moeten voorhouden om eens naar zichzelf te kijken. Een spiegel om in terug te kijken naar de tijd toen ze zelf 8 jaar waren en gingen voetballen omdat ze het leuk vonden, gewoon daarom. Teruggaan naar de tijd dat ze zelf kampioen werden en dit samen met de tegenstander konden vieren en iedereen winnaar was.
Ja, voetbal is de spiegel van de maatschappij. Met afgunst en agressief gedrag worden we niet geboren, dat bewijzen onze 8-jarigen wel. De maatschappij brengt ons dit gedrag blijkbaar bij. Maar ja de maatschappij dat zijn wij. Waarschijnlijk moeten we allemaal wat vaker in de spiegel kijken. En als we zijn vergeten hoe mooi het voetballen kan zijn, gaan we naar onze 8-jarigen of onze meiden kijken.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :132
