Tropische vogelgeluiden als we ontwaken uit onze slaap. Eekhoorn geluiden als ze op het dak op en neer rennen, een Varaan van bijna een meter die tussen onze huizen rondsnuffelt. Het is duidelijk: we zijn op vakantie.
Sri Lanka, aardige mensen die altijd lachen. Onderweg, in de hotels, tot nu toe overal.
We rijden diep de jungle in. Op onverharde wegen diep in het bos komen we bij een voormalig klooster. Een pittige klimpartij als we het gigantische ruine klooster bezoeken. Een Zen moment als we in stilte een stukje de meditatie route volgen die de Monnikken honderden jaren geleden ook liepen. Een gevleugelde uitspraak van de Monnikken die we leren: “Eat to live, don’t live to eat”.
Rond 11:00 maken we een tussenstop in ons Hotel. We genieten van het zwembad en een lichte lunch. Jessie en Joyce grijpen het moment aan hun ikwil22uurslapenperdag inhoud te geven.
De middag staat in het teken van de Leeuwenrots van Sigiriya. Een 90 meter hoge en steile rots waar een 18 jarig durend koninkrijk heeft gezeten. Ook helaas weer alleen als ruines maar een heftige klim omhoog geeft ons wel een indrukwekkend uitzicht op de jungle om ons heen en een goed beeld hoe het er toen heeft uitgezien.
Ik probeer me te verplaatsen in het leven van iemand die ik onderweg in de deuropening van zijn huisje in een drukke winkelstraat zie staan. Het is een grijze, voor Srilankaanse begrippen lange man van tegen de zestig schat ik. Zijn huisje is twee meter breed en niet veel dieper. Zijn blik ontmoet de mijne en er verschijnt een korte glimlach. Een glimlach uit beleefdheid, een glimlach die zijn tevredenheid weerspiegelt met de situatie waarin hij verkeert. Ik beantwoord zijn glimlach en ben benieuwd welk beeld hij van mij heeft. Het feit dat ik hier met acht mensen ben, zal zijn beeld van mijn “rijkdom” wel vormgeven.
Echte armoede lijkt er niet te bestaan in Sri Lanka, zijn rijkdom zit volgens mij van binnen, hoe mooi is dat.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :117
