Met de Tesla op weg naar Oostenrijk, op zich al een uitdaging. Met 6 vrienden onderweg naar de Formule 1, twee auto’s, zes autorace liefhebbers en ontzettend veel zin om rokende banden, herrie en bier tot ons te laten komen.
Het niveau hebben we, gezien de samenstelling van het gezelschap, niet al te hoog ingezet. Als ik de pijpen van mijn afritsbroek haal begint een discussie over orale seks, dat niveau bedoel ik…
Het doel van de donderdag is om 15:30 op het circuit te zijn voor de pitlane walk, een wandeling door de pitstraat. Files en oplaadstops maken dit onmogelijk zodat we rond 20:00 in ons huisje in de bergen aankomen om een lekkere vette schnitzel met Weissbier soldaat te maken, een schrale maar prima troost.
‘s-Morgens lekker vroeg op om de trainingen van de Formule 1, GP2, GP3 en Porsches te volgen. Een frisse maar droge dag maken de eerste dag een geslaagde start van wat een heerlijk weekend op hoog niveau zou blijken te worden.
Rens heeft speciale sigaren meegenomen en er is voldoende whisky om het verdriet of de vreugde te ondersteunen. De avonden kenmerken zich dan ook met het evalueren van de dag en discussieren over datgene wat ons alle zes bindt: autosport en voetbal. Dit alles onder het genot van het drinken van whisky en het roken van een sigaar, het is afzien….
Gisteren gingen we in een Italiaans restaurant eten zonder te reserveren. In mijn beste Duits vraag ik onder de indruk van haar vrouwelijk schoon of ze “Een zimmer fuer zechs Personen” heeft. In de veronderstelling dat ik om een tafel voor zes personen vroeg en niet om een kamer, zegt ze dat ze volledig vol zit. Als we rond kijken in het restaurant en de lege tafels zien, beginnen we argwaan te krijgen. Het eerder genoemde niveau van de groep is om eerst iemand goed te laten bungelen, om hem daarna pas uit de problemen te halen. Dus Jeffrey vindt het na enkele minuten genoeg en geeft aan dat ik zimmer zei ipv tisch, dat niveau bedoel ik.
Aan humor geen gebrek, geen onvertogen woord en genieten van de auto’s en elkaar, dat is het niveau van deze groep, heerlijk. Lekker sarcastisch, lekker direct, alles op het scherpst van de snede. Rens stelt bijvoorbeeld voor om het vest van Pim in zijn rugzak te doen. Als wederdienst moet Pim dan wel op de rugzak passen als Rens naar de WC gaat. Nu moet je weten dat Rens goed is om met name Pim het bloed onder de nagels vandaan te halen. Dit gaat is de vorm van nutteloze discussies te ver door te voeren om zijn gelijk te halen. Als we aan het einde van de dag de baan op rennen om Max gehuldigd te zien worden merkt Rens tijdens het rennen dat zijn rugzak wel heel erg zwaar is. Als hij hem open doet ziet hij tot zijn verbijstering twee grote stenen in zijn rugzak, payback time van Pim…….
Zondag de racedag, de climax van het weekend waar we met z’n allen naar toe hebben gewerkt. We zijn zenuwachtig. Nerveus hoe Max de eerste paar bochten doorkomt. De lichten gaan uit, ze zijn weg en ze zijn goed weg. Een prachtige wedstrijd met een prachtig einde. We hadden al afgesproken dat als Max op het podium zou eindigen, we de baan op zouden gaan om hem op het podium te zien en hem toe te juichen. Omdat er ruim 15000 nederlanders zijn blijken we niet de enige te zijn met dat idee. Het wordt rennen. Vanaf de tribune naar het podium is een kilometer of twee. Duizenden mensen willen dezelfde kant op en wonder boven wonder gaat het allemaal goed. Omdat we gelijk gezind zijn, omdat we in extase zijn en omdat we het elkaar gunnen. Ik hoor een vrouw onderweg roepen naar haar man: “Ik kan niet meer!”. Als echte man aarzel ik geen moment. Ik haal het beste in mezelf boven en stel anderen boven mezelf. Nee grapje, ik denk aan mezelf en laat haar links liggen, ik ren gewoon door.
We staan recht voor het podium en als Max het podium op komt om zijn eerste prijs in ontvangst te nemen zingen we met duizenden in koor: “Maxi bedankt, Maxi bedankt, Maxi Maxi Maxi bedankt!”. Kippevel met het gevoel dat we wereldkampioen voetbal zijn geworden. De beloning van een heerlijk weekend met heerlijke vrienden.
We kijken diezelfde avond de hele race nog eens terug om het unieke historische momentum van Max nog eens extra in ons geheugen te graveren. Met voor iedereen een dikke sigaar en een lekkere whisky besluiten we de avond en gaan we met een lach op ons gezicht slapen die er de volgende morgen nog steeds op zit.
Dan weer terug naar huis. De infrastructuur van laadpalen in Oostenrijk laat sterk te wensen over. Slechts 1 werkende paal gevonden waar we wat kilometers hebben kunnen laden. Of ze zijn er niet, ze werken niet of liggen te ver weg. De eerste supercharger van Tesla ligt 86km verderop. Met zo’n 94km in de batterij is de marge wel heel erg krap en bovendien sterk afhankelijk van onze rijstijl. De navigatie geeft dan ook min 2% aan bij aankomst. We besluiten het er op te wagen en rijden als een stel oude wijven over de binnenwegen. Het is nog maar min 1% voorspelt de navigatie bij aankomst. Op de snelweg aangekomen duiken we achter een vrachtwagen waarna we in zijn slipstream optimale racelijnen rijden om onze banden, batterijen en gemoedsrust te sparen. De redding komt als we in een ideale omgeving terechtkomen: in een tunnel, achter de vrachtwagen bergaf. We komen met plus 1% aan bij de supercharger en zetten opgelucht en opgeladen onze weg naar huis in.
Wat een weekend, wat een niveau!
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :126
