Vanochtend schrik ik wakker met de berichten over de aanslagen in Sri Lanka. Dood en verderf is er verspreid in een Boeddhistisch land dat haar best doet de Hindoes, Moslims en Christenen in vrede naast elkaar te laten bestaan.
Vorig jaar zijn we op vakantie geweest naar Sri Lanka. Een onvergetelijke reis met het hele gezin waarin we met een eigen busje een groot deel van het land hebben leren kennen en dicht bij de bevolking hebben kunnen staan. Aardige mensen die het moeilijk hebben, maar het beste er van maken. Lopend over straat niets dan vriendelijkheid en gastvrijheid. Een prachtig land met prachtige mensen.
Op het moment van dit schrijven 8 explosies en honderden doden en gewonden. Bizar als ik de locaties naga en zie dat wij op onze vakantie in een van die kerken zijn geweest. Bizar niet zo zeer om te beseffen dat wij dus ook slachtoffer zouden hebben kunnen zijn, want dat kunnen we iedere dag op iedere locatie in de wereld waar we zijn. Nee, bizar om te bedenken dat er blijkbaar mensen zijn die eerste paasdag hebben uitgekozen om laffe aanslagen te plegen op mensen die in de kerk zitten met de behoefte om samen met hun god vrede te vinden en met elkaar een beter leven te bespreken. Bizarre lafheid om niet met militairen te durven vechten omdat ze dat verliezen, zie wat er in Syrië is gebeurd, maar te vechten met onbewapende, onschuldige mannen, vrouwen en kinderen. Bizar dat diezelfde mensen die deze aanslagen op hun geweten hebben met dit besef kunnen leven. En wellicht hebben ze ook zelf kinderen waarnaar ze op deze eerste paasdag ook naar teruggaan om die in hun armen te sluiten om ze liefde en geborgenheid te geven.
Een bizarre eerste paasdag die ons maar eens te meer doen beseffen dat als je het geluk hebt en de mogelijkheid hebt om van dat geluk te genieten, je dit moet koesteren, elke dag weer. Iedere dag is een dag die ons is gegeven, ik pluk hem iedere dag. Vrolijk pasen? Nee, vandaag niet voor mij….
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :99
