Er was eens een wandel3daagse in Empel, waarbij de laatste dag werd afgesloten bij ons op voetbalvereniging Emplina. Om de ouders een leuke avond te bezorgen met blaaskapel, DJ, hapjes en drankjes moet je de kinderen vermaken. Voetbalclinics voor de kleintjes, popcorn, friet, gratis drinken en springkussens vormen de basis van dit vermaak. Een sprookje voor de kinderen en hun ouders….
Door onvoorziene omstandigheden liet de begeleiding van de springkussens verstek gaan. Even aangekeken wat er gebeurt bij zo’n springkussen zonder begeleiding als een zwerm van ruim 400 kinderen zich naast de andere attracties zich ook over drie spinkussens verspreiden. Nou, het slechtste in de mens komt boven hoor. De donkere kant van die schattige kindjes baant zich een weg naar buiten om genadeloos toe te slaan op alles wat beweegt binnen de afgesloten ruimtes van het springkussen. Zonder rekening te houden met anderen baant het kleine mensenvolk zich een weg naar binnen om aldaar te keer te gaan als een dolle. Okay, het is duidelijk, ingrijpen is noodzakelijk.
Omdat ik die avond geen directe functie had in het evenement wierp ik mij op als vrijwilliger bij het springkussen. De ene kant van het springkussen werd gevormd door een gigantische krokodillenbek, de andere kant een glijbaan. Met mijn jarenlange ervaring om zes kinderen op te voeden zal ik dat varkentje wel even wassen. Ik posteer mij recht voor het springkussen zodat ik zie wat er binnen en buiten gebeurt. De meeste aandacht gaat uit naar de krokodillenbek. De oorspronkele reden ueberhaupt dat ik naar de springkussens werd geroepen was het feit dat: “het grote springkussen is stuk, hij stort half in”. Bij controle van de luchtblazer die het ding overeind houdt bleek dat hij prima functioneerde. Uit nadere analyse bleek dat de krokodil zijn bek werd gesnoerd met veel geweld. Steeds kropen die kleine snuiters op de bek die zich dan sluit waardoor de opening naar het springkussen werd afgesloten en het kussen half naar links werd getrokken. Door het steeds weer roepen dat ze er af moeten, ze er daarna weer aftrekken begon van de zo leuk begonnen avond voor mij een kleine hel op aarde te worden. Nadat ik een hoofdje met uitpuilende ogen mij aan zie kijken vanuit de gesloten krokodillenbek waardoor ze geen kant meer op kon en ze de woorden sprak: “Meneer, ik vind dit niet zo leuk!”, moest ik een stap verder gaan. De regie moet strakker dus ik stuur iedereen het kussen uit. Dat wordt niet in dank afgenomen. Smeekbedes: “Maar ik zit er net in!”, “Waarom moet dat dan?” en “Maar dat kussen is toch niet van u?”, trotseer ik stoiceins en ik ga dicht tegen het kussen staat, laat een 15-tal kinderen er in en als er eentje uitkomt, gaat er een nieuwe in. Als ik bij dat kussen sta, zie ik enkele ouders die wel van hun kinderen houden en er bij blijven, mij vermakelijk staan aan te kijken hoe ik dit tafereel aanpak. Lekker met een biertje in hun hand, af en toe een glimlach maar de glimlach komt vanuit een combinatie van leedvermaak en medelijden.
Een meisje van een jaar of 6 in een blauw prinsessenjurkje staat in de rij voor de ingang van de rij te te wachten en zegt: “Meneer, maar dit is de glijbaan.”. Mijn antwoord verbaast het kind als ik antwoord: “Ja, dus?”. “De glijbaan is de uitgang!” zegt ze belerend. Ik laat deze opmerking even op me inwerken om tot de conclusie te komen dat dit klopt. Ja en ze heeft gelijk, ik sta het verkeer de hele tijd verkeert door dat kussen te jagen! Okay ik geef er een slinger aan zonder mijn trots te krenken dat we het nu andersom gaan doen. De poging om deze routewijziging binnen in het krijsende domein van het springkussen ook duidelijk te maken, mislukt ondanks mijn goede bedoelingen. Met veel gedoe lukt het uiteindelijk de stroom gillende keukenmeiden te keren.
Prima, het lijkt een half uur goed te werken. Totdat er niemand meer uitkomt. “Meester, wanneer mag ik er in?”, ik anwoord met het logische antwoord wat hij zelf ook wel weet: “Als er eentje uitkomt he?”. Bijdehand zoals ze zijn pareert hij mij door te zeggen: “Maar er komt niemand uit!”. Kak, dat klopt. Het is zo leuk daarbinnen, waarom zou je er ook uitkomen? Om een ander een plezier te doen? Nee hoor, ikbeneenschattigkindjemaarikdenkalleenaanmezelf.nl
Ik besluit daarom in groepen te gaan werken. De hele groep er uit, de volgende groep er in. Krijg die groep er dan maar uit, succes wens ik mezelf. Met dreigende toon lukt het uiteindelijk en ook dit lijkt even te werken. Af en toe komt er iemand uit en kan er een nieuw in, soms wissel ik de hele groep. Als ik links kijk, schiet er rechts een kind illegaal het kussen in. Kijk ik rechts, schieten er links twee in……
Om 21:30 kom ik tot de enig juiste beslissing. De prinsen en prinsesjes mogen van mij naar bed en ik besluit het springkussen te sluiten. Ik trek de stekker er uit waardoor de het kussen zichzelf omvormt tot een hoeveelheid slappe zeildoeken en de lucht die de ratjes in staat heeft gesteld zich op deze manier te uiten, blaast het oorspronkelijke sprookje gelukkig uit….
Er was eens een springkussen, nou niet voor mij….
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :301
