Ik loop door de bijkeuken en zie een post-it hangen aan de wasmachine. 3 Meter verderop in de keuken hangt er nog een, nu aan een keukenkastje. Als ik vervolgens de instructie krijg om de afvalstoffendienst app te downloaden om te kunnen zien wanneer de kliko buiten moet staan, ik het boodschappenpasje krijg aangereikt en ik in mijn agenda moet zetten dat de hond naar de kapper moet, dringt het langzaam tot mij door. Het besef komt naar boven dat ik er de komende twee maanden alleen voor sta. De vanzelfsprekende aanwezigheid van Monique in mijn leven wordt twee maanden op hold gezet. Twee maanden wordt ik aan mijn lot overgelaten zodat Monique haar 1200km lange voettocht kan afleggen over de route van Limoges in Frankrijk naar Santiago de Compostella.
Een voettocht die haar dichter naar zichzelf gaat brengen, een tocht van wonderen en afzien. Een tocht die ze samen met Andre, haar stiefvader gaat afleggen, een tocht vol ervaringen en ontmoetingen.
Een beetje jaloers ben ik wel. De gedachte om twee maanden alleen met jezelf bezig te kunnen zijn in een strijd van afzien en avontuur doet mij verlangen naar zo’n tocht. Echter niet nu, niet in deze fase van mijn leven. Jaloers op haar situatie op dit moment echter niet omdat ze na een goede voorbereiding op dit moment te kampen heeft met rugpijn, last van haar linker kuit en problemen met haar linker achillispees. Dit alles omhult met een gevalletje diarree maakt de uitdaging alleen maar groter. Toch zet ze door en is ze op weg. Groot respect voor beslissing, respect voor de doorzetting, groot respect voor mijn Nieki als ik op het perron afscheid neem als ze met de trein naar Frankrijk afreist. Ja echt, ze is op weg.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :127
