Tweede dag in Oostenrijk, een tweede dag met ons 6-koppig gezelschap Formule 1 liefhebbers. Een tweede dag onder het brandend oog van de zon, genietend van gierende motoren en verbrand rubber. Een tweede dag waar het bier, de slappe klets, de scheten en korte nachten weer rijkelijk aanwezig zijn. Een tweede dag waar de praatgroep “Wie begrijpt vrouwen wel?” nog steeds geen leden heeft, kortom een mannen weekend.
Inmiddels is het ontbijten op de tribune traditie geworden en zitten we met ons zessen en nog enkele andere early sukkelbirds op een lege tribune broodjes te smeren voor ontbijt. De eerste auto’s laten nog ruim een uur op zich wachten, maar wij zitten er al.
De wekker trekt mij vanochtend ruw uit een droom waarvan ik de details, gezien de minimum leeftijd van social media niet met jullie kan delen. De wekker die makkelijk 1 uur later gezet had kunnen worden. De wekker die mijn droom met 1 uur had kunnen verlengen, mij de avond er voor van 1 whisky en sigaar extra had kunnen laten genieten. Maar nee, enkele leden uit ons gezelschap zonder namen te noemen, Wil, Rens en Simon Verberne, moeten weer zo nodig vroeg op. Uit angst ook maar iets te missen van het spectakel gaan we maar extreem vroeg. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.
De zon schroeit genadeloos onze huid tot rode tomatenvellen, de spaarzame wind masseert diezelfde huid weer tot rust. Met smeren en drinken houden we onze goddelijke lichamen in conditie om morgenvroeg waarschijnlijk weer veel te vroeg te kunnen opstaan, kansloos….
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :56
