Het is 01:30 uur ‘s-nachts als ik op het balkon op 13 hoog luister naar de claxons op de weg onder mij. Dubai by night na een heerlijke dag met mijn vriend Ton en een deel van onze kinderen op het Formule 1 circuit van Abu Dhabi te hebben doorgebracht. Wij zijn hier voor een korte vakantie en om onze vrienden Ton en Yvonne weer eens te zien die hier wonen.
Een bruisende stad in het Emiraat Dubai, onderdeel van het 7 Emiraten tellende land wat 48 jaar geleden is ontstaan en ze de Verenigde Arabische Emiraten hebben genoemd. Tot zover de geschiedenis.
Het geluid van de claxons doet me denken aan het verschil van mening tussen mensen wat met getoeter kenbaar wordt gemaakt. Heetgebakerde types die niet kunnen accepteren dat iemand anders wellicht een fout maakt in het verkeer of een andere inschatting maakt. Types die niet even kunnen wachten, begrip tonen en zich in de ander willen inleven om de situatie beter te kunnen inschatten.
In mijn ogen de basis van alle communicatiestoornissen om je niet in de ander zijn situatie te willen verplaatsen. Want als je dat zou doen, dan zou je beseffen dat die ander het meestal niet kwaad heeft bedoeld. Je zou begrijpen waarom diegene zo reageert zoals hij reageert. Je zou begrip gaan krijgen voor de persoon waarmee je te maken hebt.
Ik ben in Dubai met Monique en haar drie kinderen en mijn drie kinderen. Ruim 10 jaar zijn we inmiddels met zijn achten samen en ruim 10 jaar is het onderling contact een proces en uitdaging geweest. Als je namelijk een gezin waarvan de moeder is overleden en een gezin met gescheiden ouders bij elkaar zet omdat de papa van het ene en de mama van het andere gezin elkaar leuk vinden, wil dat niet zeggen dat je dan zomaar een nieuw gezinnetje hebt.
Toen we bij elkaar gingen wonen waren de kinderen tussen de 6 en 16 jaar. Niet echt de makkelijkste leeftijd waarop je dit soort ingrijpende veranderingen er even doorheen drukt. Aan de andere kant hebben we het ook niet groter gemaakt dan het is en er geen groepstherapie van gemaakt. Ik weet uit ervaring van andere gezinnen echter wel dat het vaker moeilijk dan makkelijk gaat om het tot een gezin te smeden
Onze kinderen zijn allemaal gezegend met een stuk inleving- en aanpassingsvermoging waar ze trots op mogen zijn. Niemand heeft zich boven de groep willen plaatsen en niemand voelt zich tekort gedaan. Niemand heeft zich in een rol moeten schikken die haar niet past of niet zint. We hebben het met licht sturing laten ontwikkelen. Het is op een manier gegaan dat iedereen de tijd heeft genomen en we niet hebben geoordeeld of veroordeeld, maar geluisterd. Geluisterd naar elkaar en zich hebben ingeleefd in de situatie van de ander. De lichte sturing had vooral te maken met het concentreren op dat wat goed gaat en leuk is. Natuurlijk moeten de mindere dingen worden opgelost en besproken, maar het gezamenlijke doel om het samen fijn te hebben staat voorop.
We zijn hier in Dubai, na ruim 10 jaar samen te zijn geweest in emotioneel moeilijke tijden. En als ik dan hier om half twee ‘s-nachts met een whyskey zit te luisteren naar de claxons op 100 meter hoogte met een prachtig uitzicht op de Marina haven, voel ik me gezegend met 7 kanjers om mij heen die geen claxon nodig hebben.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :159
