Hulde aan de helden van de wereld, hulde aan de mensen die naast hun normale werk iets bijzonders voor elkaar krijgen. Te weinig hoor of lees ik de overwinningen, de successen en de positieve ontwikkelingen in de maatschappij. Ik volg de actualiteiten en werd de afgelopen weken weer een paar keer onaangenaam verrast door de nieuwsverslagen. Frans Timmermans bijvoorbeeld die vanuit Europa eindelijk tot een Green Deal plan is gekomen wat met zijn kenmerkende enthousiasme wordt gedeeld aan ons Europeanen. Zonder de inhoud echt te kennen springt de pers er op om de beren op de weg te gaan zoeken: “Willen de burgers wel meebetalen? “Oost Europese landen willen niet meedoen.” “Is het wel genoeg?” Beren op de weg en geen enkel positief geluid over een ambitieus plan om gezamenlijk onze planeet proberen te redden. Ik zeg: Hulde aan Frans Timmermans!
Onderzoekers hebben de tramaanslag van Utrecht in maart van dit jaar, onderzocht en zijn tot de conclusie gekomen dat het hele proces vrij goed is gegaan. Burgemeester en hulpdiensten hebben kordaat opgetreden en buiten een paar verbeterpunten in de communicatie naar de burgers toe, is alles goed gegegaan. Denk je dat er iets positiefs wordt gemeld? Nee, er wordt doorgezaagd op de verbeterpunten en waarom dit niet goed was. Ik zeg: Hulde aan de burgemeester van Utrecht.
Na een heerlijk weekje in Dubai met de familie reisde ik afgelopen week terug naar Den Bosch. Bij aankomst op het station van Den Bosch gaan we nog even een hamburgertje eten wachtend op de bus die pas over 20 minuten zal arriveren. Ik ga betalen en pak mijn portemonnai. Toch, ik pak toch mijn portemonnai? Geen portemonnai! Kak, waar is mijn mapje met drie betaalpassen, twee creditcards, laadpas, rijbewijs, kentekenbewijs, een vijftal minder belangrijke passen en contant geld?
Ik ga na wanneer ik hem voor het laatst heb gebruikt. Bij de douane in Dubai had ik hem nog. Tijdens de reis via het vliegveld van Dubai, het vliegtuig, Schiphol, de trein naar Utrecht, via een overstap naar Den Bosch heb ik hem niet meer gebruikt. Paniek, balen en verwijten naar mezelf toe maken van me meester. Het zweet breekt me uit en diezelfde avond blokkeer ik al mijn passen en bestel ik nieuwe. Ik geef de vermissing door aan Schiphol en de NS, je weet maar nooit.
Een dag of 5 later valt er een brief op de mat, van de NS. “Goed nieuws!” begint de brief die op 10 december binnenkomt. “We hebben uw portemonnaie gevonden! Ik kan hem tot 9 december ophalen in Alkmaar, gisteren dus…… Daarna zal het mapje naar het distributiecentrum worden gebracht en zal het nog drie weken duren voordat ik hem krijg toegestuurd. Het is 16:30 als ik de NS bel om ze te confronteren met mijn onmogelijke missie. Ze gaan bellen met Alkmaar om te zien of het mapje misschien nog in Alkmaar ligt. Na een paar minuten hoor ik dat het er nog ligt, dus ik kan het vandaag nog tot 18:45 ophalen als ik wil. Het is inmiddels 17:00 en Google maps geeft een aankomst aan om 18:35. Ik besluit de gok te wagen en spring in de auto. Ik negeer de maximale snelheid en andere verboden en om 18:35 sta ik in het centrum van Alkmaar. Ik sprint naar de service balie van de NS en twee lieve dames van middelbare leeftijd staan me lachend op te wachten met de woorden: “Meneer van Teeffelen, wat zij we blij u te zien!”. “We waren bang dat u het door de spits niet zou halen!”. Hulde aan deze lieve mensen, hulde aan de NS.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :89
