Het is 5 oktober en halverwege de middag als ik in de warme nazomerzon door het Belgische achterland rijd. De laagstaande zon prikt gemeen onder de zonneklep in mijn ogen en ontwaakt me uit mijn gedachtenspel. Het gedachtenspel wat een tiental minuten geleden is begonnen toen ik in mijn binnenspiegel naar achteren keek. Ik zie Jessie op de achterbank zitten en als ik mijn hoofd iets verder draai zie ik een wit pluizig ding op vier poten naast haar liggen te slapen. Het is een hondje, een pomeriaan. Een apparaat van 30 cm lang en 20 cm hoog en groter wordt ie niet. [Lees meer…]
Aantal keer gelezen :1212